Lieve Fanny,

Na weer een korte maar wel goede nacht op weg naar het Sambodromo. Dit is het stadion waar jaarlijks de beroemde carnavalsoptocht van Rio wordt gehouden, eigenlijk een weg met tribunes erlangs. Het is ontworpen door de bekende Braziliaanse architect Oscar Niemeyer en ondanks dat het op het eerste gezicht nogal een betonnen roestbak is, zie je het design er wel in terug. Op deze Olympische Spelen is het Sambodromo het toneel voor het handboogschieten, en ze hebben het mooi aangekleed. Op de achtergrond zie je heuvels met wat mij favelas lijken en de lucht is donker. Het is vandaag echt Nederlands weer en winderig.

Vissershoedjes

Boogschieten is leuk om naar de kijken, het heeft de spanning van darten maar de deelnemers zien er wel atletisch uit. En het heeft toch altijd iets Wilhelm Tell-achtigs. Bij de Aziatische deelnemers zijn vissershoedjes populair. Op de tribune is het gezellig vol, mede door een enorme Braziliaanse familie. De boogschutters lijken last te hebben van de wind en daar aan te moeten wennen, maar er daarna op te anticiperen. Er vallen toch regelmatig maximale scores.

Voor Nederland verschijnt Mitch Dielemans in het strijdtoneel. Hij moet het opnemen tegen een Japanner die vier jaar geleden zilver won in Londen, en is daar helaas niet tegen opgewassen. De Braziliaan naast me helpt met het vasthouden van de Nederlandse vlag, wat best lastig is in de wind. Daar heeft het in ieder geval niet aan gelegen.. 😉

De wijk rond het Sambodromo is duidelijk wat minder welvarend. De huizen zijn vervallen en op een stukje gras ligt een man bewegingsloos op de grond. Er staan twee hulpverleners omheen naar hem te kijken, een naar gezicht.

Vlam

Met de metro ga ik naar het centrum. Daar is bij de Candelariakerk de Boulevard Olimpico ingericht aan een haven. Er staat een kleinere versie van de olympische vlam, met op de achtergrond de kerk. De vlam is fascinerend om naar de kijken, net als die bij de openingsceremonie beweegt hij continue. Verder is het hier een soort fanpark met grote schermen en biertentjes. Enige minpuntje is het grauwe weer maar gelukkig is het nog droog. En jammer dat ze judo uitzenden, in plaats van de tijdrit van Tom. Eigenlijk wilde ik daarheen, maar het is erg ver weg en niet te combineren met het boogschieten en ik wil vandaag ook wat van de stad zien.

Ik bezoek de kathedraal van San Sebastiaan. Van buiten een foeilelijke betonnen kegel, van binnen is het een prachtige donkere ruimte met enorme glas- in-loodramen. De banken zijn in een ronde vorm om het altaar heen geplaatst. Via een uitgang zie je het Christusbeeld in de verte. Opvallend vind ik het dat je hier nergens een kaarsje kunt opsteken, blijkbaar doen ze dat hier niet.

Kilorestaurant

Eindelijk gegeten in een kilorestaurant! Het schijnt in Brazilië een bekend fenomeen te zijn: je loopt langs een buffet, schept op wat je wilt en je bord gaat op een wegschaal. Je betaalt naar gewicht, dus op zijn Hollands volstouwen heeft geen zin. Drankjes komen ze gewoon aan tafel brengen, de wijnglazen zijn enorm en er is tv met Olympische Spelen. Wat wil je nog meer? Eten was lekker en een groot aanbod, gelukkig ook veel groente. Dat was wel even nodig…

Krijg via sms door dat Tom Dumoulin zilver heeft gewonnen en Anna van der Breggen brons. Dus weer een feestje vanavond! Vraag me af hoe Tom zich voelt. Misschien toch blij met een medaille ondanks die pols of toch vooral goud verloren? De winnaar Fabian Cancellara gun ik het dan ook wel weer, hopelijk krijgt Tom nog een nieuwe kans, maar het blijft nu waarschijnlijk toch altijd als, als, als.

Op straat zijn de Brazilianen erg aardig over het algemeen en willen je graag helpen. Soms word je volledig de verkeerde kant opgestuurd omdat ze het zelf eigenlijk ook niet weten of we elkaar verkeerd begrijpen. Het is allemaal heel goed bedoeld, maar ik red me over het algemeen prima met een plattegrondje. Zo gauw je daarop kijkt, komen de mensen al op je af in het centrum. Daar spreken meer mensen Engels en die vragen of ze je kunnen helpen en begrijpen dan ook dat het soms niet hoeft, gelukkig.

Op tv zie ik dat het in het Olympic Parc echt regent, hier valt dat gelukkig mee. Het tennis ligt stil en het roeien is afgelast. Niet echt weer voor sightseeing maar gewoon een beetje door het centrum lopen en sfeer proeven is ook leuk. De voorspellingen voor vanmiddag zijn niet best, dus in het ‘slechtste’ geval wordt het sport kijken in het Holland Heineken Huis. Hoewel het nat maar niet koud is, zag ik een Braziliaan met handschoenen aan, maar wel op slippers. Het is hier tenslotte winter..

Het werd inderdaad sport kijken in het Holland House, een zwembad in de regen heeft altijd iets treurigs maar onder het afdak is het lekker droog. Turnen en hockeysters gekeken en daarna even naar huis om te douchen en vast in te pakken. Voor het eerst deze week weer een lange broek aan.

Dan eindelijk de huldiging van Anna van der Breggen die vandaag ook nog brons won bij de tijdrit. Toch wel grappig om te zien hoe ongemakkelijk die sporters zich vaak voelen tijdens zo’n huldiging. Het is natuurlijk ook niet iets wat ze dagelijks doen en ze hebben de afgelopen maanden in een cocon naar de Spelen toegeleefd.

Tom Dumoulin versprak zich dat hij best blij was met zijn gouden medaille, een teken dat hij al wel realistisch kan kijken naar zijn prestatie. Al met al een mooie afsluiting hier. Morgen hopelijk nog naar het christusbeeld als het niet weer bewolkt is. En daarna alweer naar huis :'(

Je Annie

Lieve Fanny,

Via een korte stop bij een enorme slippershop weer op weg naar Deodoro, voor rugby. Deze venue is toch wel het minste, het is gewoon ver weg en als je bent aangekomen nog een heel eind lopen. Ook de ingang is niet handig, er staat een lange rij voor de security check. Bij het Olympic Park is dit echt beter geregeld. Je merkt wel de Brazilianen iedere dag beter worden in crowdmanagement, ze passen steeds dingen aan. Het is ook allemaal niet erg, maar aangezien ik best wel last van mijn rug heb is iedere stap minder meegenomen natuurlijk. 

De trein naar Deodoro was niet veel sneller dan de bus, wel wat comfortabeler. Onderweg een glimp opgevangen van het beroemde Maracañastadion en de heuvels met favelas. In de trein heb je een beetje het idee of je op een markt zit. Het is een komen en gaan van verkopers met allerlei spullen, van eten en drinken tot batterijen en zelfs panterprinttasjes. Die een jongen naast me nog koopt ook, vast voor zijn vriendin.

Sorry, mate

Bij het rugby is het gezellig druk, vooral met Australiërs. De zon schijnt, dus ik heb maar even een olympisch petje aangeschaft. Rugby sevens bij de mannen is inderdaad echt spectaculair. Paar maanden geleden sprak ik een voormalig rugby-international die zei dat ik ook echt naar de mannen moest gaan. Door zijn enthousiasme toch nog een kaartje gekocht en daar zeker geen spijt van. Het gaat allemaal nog net wat harder, de sfeer op de tribune is geweldig en het bier vloeit rijkelijk. Wanneer er iemand langs wil op de tribune hoor je dan ook veel ‘sorry, mate’. En dan wint Japan ook nog verrassend van Nieuw-Zeeland tot grote vreugde van de Aussies. Bijna alle wedstrijden vandaag zijn spannend tot het laatste moment. Argentinië lijkt te winnen van USA, maar de Amerikanen komen terug. Toch winnen de Argentijnen nog in de slotseconde. Dat maakt de sport ook extra spannend en aantrekkelijk.

Het valt me trouwens op dat heel veel jonge Brazilianen een beugel hebben. Niet kinderen, maar zo tussen de 20-30 jaar. Luba was gisteren naar de tandarts. Van het geld dat ze met Airbnb verdient laat ze haar gebit restaureren. Daar draag ik natuurlijk graag aan bij. Boven ziet het er al mooi uit nu, maar ze had wel kiespijn vannacht. Echt zielig. Ik zou haar wodka aan willen raden, maar communiceren gaat soms toch best wel lastig en misschien levert het enorme misverstanden op, haha.  

Plastic tasjes zijn hier nog gewoon gratis, grappig dat dit al weer bijna wennen is. Ze geven alleen enorm af. Gisteren had ik het tasje van de olympische shop tussen mijn benen geklemd en toen leek het wel of mijn benen getatoeëerd waren. Vandaag weer hetzelfde bij de slipperwinkel maar dan op mn witte t-shirt dus uitkijken in het vervolg 😉

Un mondo novo

Weer op het Olympic Park even tijd genomen om een beetje te chillen en mijn rug even wat rust te geven. Er is een soort mini rotstuin aangelegd, met van die brede betonnen randen waar je op kunt zitten of liggen. De beplanting ziet er goed uit, dus er zijn ook zeker dingen op tijd af. De hele uitstraling van het park is best groen, in die zin maken ze hun slogan ‘un mondo novo’ wel waar. 

Op naar de turnfinale met de Nederlandse dames! Nog even over Yuri van Gelder, wat ontzettend triest voor die jongen dat het zo moet aflopen. En nee, ik ben geen bier met hem gaan drinken zoals sommige mensen vroegen. 

Voor de finale begint is er eerst een soort mini-openingsceremonie met een groep turners die een show opvoert met lichteffecten en geprojecteerde beelden. Alle teams komen op en worden voorgesteld, met Nederland er dus bij. Er wordt op vier toestellen tegelijk geturnd dus soms weet je niet waar je moet kijken, maar er is ook heel veel te zien. Dat de Amerikanen er met kop en schouders bovenuit steken is meteen duidelijk. Spectaculair om te zien wat de turnsters allemaal kunnen en onder deze druk. Eén fout is dodelijk. 

Nadia Comaneci, de Roemeense die als eerste een perfecte 10 scoorde is er ook. Turnen is wereldwijd echt een hele grote sport als je hier zo rondloopt. Al was het alleen al door de vele vlaggen die in de zaal hangen. Goud gaat dus naar USA met superster Simone Biles, misschien wel de nieuwe Comaneci. Nederland eindigt als zevende, een mooie prestatie. Het turnpubliek is duidelijk wel een beetje anders dan het publiek bij andere sporten tot nu toe. Het lijken mij vooral kenners: ze turnen zelf of hebben dat gedaan, ze leven enthousiast mee maar de wave komt niet echt van de grond. Ik vond het mooi dit eens mee te maken en ook nog een Nederlandse soulmate ontmoet die hier zelfs twee weken is voor de Spelen.

Huldiging

Met de bus en metro weer terug richting Heineken House en op een terrasje eindelijk normaal en lekker gegeten. Daarna naar het HHH voor de huldiging van Anicka van Emden, de judoka die vandaag brons won. Mooie beloning voor haar! Leuk feestje, maar mijn publiek gaat het toch niet helemaal worden hier. Terwijl Humberto Tan de coach van Van Emden interviewt, keuvelt een deel van de mensen lekker door. Ook na herhaaldelijke vraag om stilte. Het kakgehalte is toch vrij hoog en het is allemaal erg commercieel, maar er zijn vanavond ook opvallend veel buitenlandse bezoekers. En de Braziliaanse sambaband is leuk.

Toch was het weer een mooie sportdag, afgesloten met het typen van dit bericht aan de rand van het zwembad bij een groot scherm. Het kan slechter, zoals ze in Drenthe zeggen..

Je Annie

Lieve Fanny,

Een nieuwe dag in Rio! Wel nog steeds bewolkt, volgens Luba komt dat door de wind. De val van Annemiek van Vleuten is blijkbaar de wereld over gegaan, want ze had het gezien op de Braziliaanse tv en gebeden voor een goede afloop. Zo lief! Toen ik vertelde dat het relatief goed net haar gaat, was ze heel erg opgelucht. De beelden heb ik nog steeds niet gezien, dat gaat hier niet goed vanwege de rechten. Best wel irritant, maar in dit geval niet zo erg..

Eerst even langs het strand gelopen van Ipanema en nu weer op weg naar Barra waar de zon een beetje doorkomt. De sfeer onderweg is goed, er wordt gauw een praatje gemaakt met supporters uit andere landen of vrijwilligers. Degenen die engels spreken hebben een kaart met ‘I speak english’ om hun nek en voor de rest maakt iedereen er het beste van. Ondanks de drukte gaat het allemaal heel gemoedelijk, weinig geduw en de bussen rijden af en aan zodat als je een zitplaats wilt er gewoon eentje over kunt slaan. Tuurlijk is het druk, maar je moet gewoon een beetje geduld hebben. De Brazilianen zijn gewoon niet van het haasten, ook niet tijdens het lopen. Ze lopen rustig met zijn vieren op een rij in een smalle metrogang waar het hartstikke druk is. Je daarover opwinden heeft geen zin, en het is tenslotte vakantie.

Fanshop

Op het Olympic Parc ga ik eerst naar de Olympic Store, gisteren op Copacabana stond er een dikke rij voor de ingang, hier kun je zo doorlopen. Binnen valt het ook mee met de drukte, maar de winkel heeft dan ook het formaat van wat vroeger een regionale V&D was. Ik koop wat t-shirts en cadeautjes, en hoewel de prijzen een stuk lager liggen dan in Londen moet mijn creditcard toch even afkoelen, haha. Daarna naar tennis, het wordt een overzichtelijke dag, want het judostadion is aan de overkant. Bij tennis krijg je een bandje waarmee je in en uit kunt lopen, dus misschien kan ik na het judo nog een stukje zien van Djokovic.

Campingsmoking

Tennisbaan 1 is een tijdelijk stadion en niet zo mooi als het centrecourt. Maar het is wel gezellig vol en ik zit bovenop de baan dus het zicht is perfect. Het is geen Wimbledon zoals vier jaar geleden, maar ook niet verkeerd. De beveiligers van de olympische venues dragen trouwens zwarte trainingspakken. Naast dat ze me nogal warm lijken, ziet het er ook nogal ’80’s/’90’s uit. De ontwerper heeft het geheel met een combinatie van de Braziliaanse vlag en legerprint geprobeerd wat op te leuken, maar hierdoor lijkt het meer op een tackey campingsmoking. De ballenjongens en meisjes zijn hier volwassen mensen, met duidelijk niet zoveel ervaring en nog minder balgevoel. Er is af en toe wat aansturing nodig van de umpire en zo komt het toch weer goed.

Naar tennis kijken is altijd best wel ontspannend en er lopen hier niet de hele tijd mensen op en neer tijdens de wedstrijd, wat in andere stadions nog weleens irritant is. Zoals bij tennis gebruikelijk is, mag je hier alleen om de twee games je plek verlaten.

De eerste wedstrijd tussen de dames Keys en Mladenovic is meteen een thriller: de Amerikaanse wint in drie sets, waarvan er twee in een tiebreak worden beslist. Na een stukje kijken van de wedstrijd van Samantha Stosur tegen een Japanse is het tijd om naar de judohal te gaan. 

Het eten en drinken op het Olympic Park is helaas niet echt om over naar huis te schrijven. Omdat de organisatie vastzit aan de officiële sponsoren is het vooral Coca Cola en fast foodachtige troep die je kunt krijgen. Wat leuk is, is dat het bier in grote stevige plastic bekers met alle sporten erop gedrukt wordt geschonken die je kunt sparen. Regels voor verantwoord alcoholgebruik kennen ze hier blijkbaar niet, maar vraag me ook af of er veel alcohol inzit. Betalen kan alleen cash of met Visa, ook weer een sponsor. Je moet eerst bij een balie een bonnetje kopen, waarbij de betaalautomaat wordt bediend door een stuk of drie hele langzame en onverstaanbare maar wel hele aardige Brazilianen. Daarna kun je bij een andere balie je bestelling ophalen, als ze nog hebben wat je wilde. 

Gelukkig doen ze over het algemeen niet moeilijk over zelf meebracht eten en drinken, zolang het maar niet in een fles zit. Bij het Holland Heineken Huis moest ik van de week wel een verpakt koekje inleveren wat nog in mijn tas zat, beetje kinderachtig. 

Sokken

Judo is in een vrij grote hal, de bordjes voor de plaatsaanduiding zijn weer alles behalve duidelijk maar er is plek genoeg. Wel jammer is dat de Nederlanders er al uit liggen. Bij de vrouwen wint een Braziliaanse, wat de zaal natuurlijk bijna tot explosie brengt. Deze Rafaela Silva is opgegroeid in een favela van Rio, wat de medaille extra speciaal maakt. Ik vind judo een leuke sport om naar te kijken maar het is altijd even inkomen hoe het ook alweer werkt. Gelukkig zit er een Amerikaan naast me die er wel verstand van heeft. De scheidsrechter bij het judo loopt altijd op sokken. Logisch natuurlijk op die mat maar onder zo’n pak ziet het er altijd toch een beetje gek uit.

Na judo weer terug naar tennis: Gael Monfils tegen een Braziliaan. Het eten is inmiddels uitverkocht hier, op een paar kleffe Braziliaanse soort saucijzenbroodjes met ham na. Eigenlijk vind ik tennis niet echt een olympische sport, omdat olympisch goud winnen niet het hoogst haalbare is voor een tennisser maar het is wel een leuke manier om bekende tennissers te zien spelen. Novak Djokovic staat ook nog op het programma met een dubbel. Vraag is alleen of ik dat haal, want onverwacht nog een kaartje gescoord voor handbal met de Nederlandse dames! 

Er is eerst nog een dubbel tussen Brazilië en Italië die lang duurt. Vind het toch altijd gek dat ze met een bal voor hun mond overleggen, zou de tegenstander dat echt proberen af te luisteren met liplezen of zijn ze met hun eigen spel bezig?

Het is inmiddels wel weer bewolkt en best wel fris met wat spatjes regen. Het lijkt Nederland wel hier, wat een luxe problemen allemaal..

Handbal is in de Futura Arena, echt een mooie hal. Geen tijdelijke tribunes maar kleurige stoeltjes, veelal oranje en ook veel oranje wat erop zit. Nederland begint goed tegen Argentinië en schiet alles raak in de openingsfase: 7-0. Inclusief een goal van keepster Tess Wester die de bal het hele veld overgooit in het lege doel omdat de Argentijnse keepster te laat terug is. Handbal is echt leuk om te kijken, het gaat snel en Nederland zweeft bij vlagen. Argentinië komt nog wel terug maar uiteindelijk winnen ‘we’ toch vrij gemakkelijk. Onze dames maken nog een ereronde door de hal, waar de sfeer er onder het publiek goed inzat maar de Brazilianen en Argentijnen echt geen vrienden blijken te zijn. 

Mooie afsluiter van weer een mooie sportdag! Morgen rugby mannen en de turnfinale met de Nederlandse dames. 

Boa noite! 

Je Annie

Lieve Fanny, 

Nog een beetje gaar van de lange dag van gisteren dus wat later opgestaan. Gezellig een kop koffie gedronken met ‘hospita’ Luba en weer op weg naar Deodoro, het verste park. Het is duidelijk zondag, want er zijn veel mensen op straat. Op het plein bij het metrostation in Ipanema is een grote markt. Veel souvenirs maar ook lokale dingen. 

In de metro is het erg druk, ook veel Brazilianen met kaartjes vandaag. Je mag er alleen in als je naar de Olympische Spelen gaat, Luba mag pas in september na de Paralympics voor het eerst en dat is natuurlijk best wel een beetje raar. Ze is erg benieuwd en wordt enthousiast als ik zeg dat het mooi geworden is. Maar door dit soort dingen begrijp je wel beter dat niet iedere Braziliaan enthousiast is over de Spelen.

In de metro wordt ik aangesproken door een Braziliaanse man: ‘Hollanda?’. Ze hebben kaarten over voor een wedstrijd van Nederland in het damesvolleybal. Helaas heb ik om dezelfde tijd een kaart voor judo met finales dus houd ik het toch daar maar bij. Deodoro is toch echt best ver weg, gelukkig rijdt het na het Olympic Parc wel lekker door en is het niet zo druk in de bus. Daar aangekomen is het ook nog een flinke wandeling.

7

Rugby is voor het eerst sinds 1924 weer een olympische sport en de dames maken in Rio hun debuut. Er wordt gespeeld volgens de Sevensregels: een wedstrijd duurt twee keer zeven minuten en beide teams hebben zeven spelers. Daardoor gaat het snel en is het leuk om te kijken. Ik val erin bij een wedstrijd van de Braziliaanse vrouwen tegen Japan. Brazilië wint met twee tries in de slotfase en het publiek wordt gek. 

Het is echt een leuke sport om te zien, het publiek is enthousiast wat wordt aangewakkerd door keiharde muziek. De rugbysters zijn sterk, snel en atletisch maar ook wendbaarheid is belangrijk. Een mooie combinatie, in mijn volgende leven wil ik ook op rugby. Wat is voetbal toch bekrompen geworden als je dit ziet, het gaat veel sneller en de speeltijd wordt volledig gebruikt. Er gaat niemand aanstellerig op de grond liggen, maar er wordt keihard getackeld om de tegenstander tegen te houden. De scheidsrechter hoeft niet veel te fluiten, dus je kijkt echt naar sport. Dat de verschillen op de Olympische Spelen soms ook nog vrij groot zijn, bewijst de verpletterende overwinning van Fiji op Venezuela. 

Het schijnt bij rugby sevens gebruikelijk te zijn om verkleed te komen. Zo is er een groep Teenage Mutant Hero Turtles uit Australië. Ik maak een foto voor een groep Amerikaanse jongens in USA-broeken, waarvan de zus van een meedoet. Helaas is de foto van mij met hen onscherp geworden. Ze hadden ook al wel wat bier op maar zagen er ook feestelijk uit in hun clownsbroeken en met hun nep medailles. Er zijn erg veel Amerikanen in Rio trouwens, soms erg luidruchtig of ze gebruiken minstens drie keer het woord ‘like’ in een zin maar deze boys waren top.

Als laatste krijgen we een topper te zien tussen Australië en Amerika. De Ozzies zijn beter en komen voor, maar USA scoort ineens twee tries door een speelster die wel heel snel is. In de laatste minuut komt Australië toch nog gelijk door een try en het benutten van de conversie. Woensdag ga ik nog naar mannenrugby dat schijnt echt spectaculair te zijn, maar dit is zeker ook een aanrader om te kijken! 

Geweigerd

De beveilinging is vandaag heel wisselend, bij Deodoro mocht je gewoon met rugtas om doorlopen bij een piepend poortje. Maar bij het beachvolleybal mag ik ineens niet naar binnen. Vier beveiligers kijken naar mijn tas maar spreken geen woord engels dus ik begrijp er niets van. Best wel frustrerend en uiteindelijk komt een lieve engelssprekende Braziliaan to the rescue. Het probleem blijkt dat ze mijn camera ‘professional’ vinden. Dat ik hier alle stadions al mee binnen ben geweest en gisteren zelfs gewoon hier, helpt niks.

De Braziliaan haalt er uiteindelijk een soldate bij die het wel goed vindt en uiteindelijk mag ik toch naar binnen. Mijn foto’s zijn natuurlijk stiekem ook best een beetje professioneel, maar die hebben ze niet eens gezien 😉 Vervelend was het toch wel, beetje gespannen sfeer en je voelt je onbeholpen omdat je de taal niet spreekt. Gelukkig nog wel een glimlach uitgewisseld met de man achter de scanner, hij doet tenslotte ook maar zijn best.

Uiteindelijk toch naar binnen, in een heel andere sfeer dan gisteren: het is namelijk bewolkt en zelfs wat regen aan de Copa Cabana. Helaas net de Nederlandse dames gemist. Via sms krijgen we door dat Anna van der Breggen goud heeft gewonnen! Vanuit de metro zag ik het peloton voorbij komen maar verder de wedstrijd niet gezien helaas. Hopelijk vanavond een huldiging! Wel lastig dat er nergens wifi is hier, daarom weet je niet altijd wie er spelen en wat er verder gebeurt. 

De tweede wedstrijd beachvolleybal speelt Brazilië. Daarvoor verslaat Olympisch kampioen USA met gemak een duo uit Tunesië die als underdog wel de steun van het publiek krijgen. De wedstrijd van Brazilië tegen Cuba was weer een feestje, al blijft het boe-geroep voor de tegenstanders apart. Ook bij beachvolleybal is er een videoscheidsrechter en ook die krijgt de hoon over zich heen, ookal is de bal van Brazilië duidelijk uit op het scherm. Misschien heeft het toch een iets andere betekenis hier, sport is ook emotie natuurlijk. De speaker probeert er wat aan te doen, maar dat helpt net als bij voetbal niets.

Vanavond toch geen huldiging want de dames rijden woensdag nog de tijdrit, dus dan wel feest sowieso! Hoewel dan pas, vanavond was er een optreden van Typhoon in het Holland Heineken Huis, wat een energie! En de turndames hebben de finale gehaald, en laat ik daar nou kaarten voor hebben 🙂

Weltrusten, of goedemorgen!

Je Annie