Weer niet… Net als in 1974 en 1978 slaagde het Nederlandse Elftal er gisteren niet in om de WK-finale te winnen. Toch komt er morgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Hebben we dan niets geleerd van 1974? Winnen is belangrijker dan meedoen!

Het is ver voor mijn tijd, maar de beelden van de polonaise door de tuin van het Catshuis zijn behoorlijk tenenkrommend (zie einde filmpje). Begrijp me niet verkeerd, onze jongens hebben het goed gedaan in Zuid-Afrika en verdienen waardering. Bert van Marwijk heeft een team gesmeed dat won van Brazilië en het schopte tot de finale, waarin “we” helaas ook niet veel verder kwamen dan schoppen. Het is de vraag of het team echt zit te wachten op een huldiging, inclusief rondvaart.

Misschien zat het er gisteren gewoon niet in. Eerlijk is eerlijk: Spanje was net iets beter en kon zich gelukkig prijzen met de steun van de Engelse scheidsrechter. Howard Webb besliste de wedstrijd natuurlijk niet in zijn eentje, maar mat wel heel nadrukkelijk met twee maten. De Spanjaarden gingen maar al te graag tegen de grond en vroegen herhaaldelijk om kaarten, wat in een toch niet al te ver verleden ook met een kaart werd bestraft. De latere matchwinner Iniesta liet zich makkelijk vallen na een klein duwtje van Heitinga, wat de verdediger op zijn tweede gele kaart kwam te staan. Daarnaast bespaarde Webb dezelfde kleine Spaanse middenvelder een rode kaart voor natrappen naar Mark van Bommel.

Als telt niet in de sport. Ik ben bang dat ik nog jaren zal praten over deze wedstrijd, net als mijn vader doet over de finales van 1974 en 1978. Een nieuwe verloren generatie is geboren. Misschien schrijf ik er over twintig jaar een boek over en dan is het mooi geweest. Zaterdagnacht droomde ik dat het al maandag was en dat ik niet wist hoe de finale was afgelopen. Achteraf misschien wel de beste oplossing.

Marketing en WK zijn al jaren een goede combinatie. Toch verbazen de creaties iedere keer weer, want het wordt steeds gekker. Het begint met de Ruud Gullitpetjes in 1988 en anno 2010 worden we geconfronteerd met de nieuwste vinding: de plopmuts. Hoog tijd dus voor de top 10 van Oranje. Heb je suggesties? Stuur ze in!


1. De Ruud Gullitpruik is misschien wel een van de eerste echte rages onder Oranjefans. De creatieve supporters op de foto kochten zelf een losse pruik met pet, maar er zijn ook goedkope varianten op de markt geweest in de vorm van oranje petjes met wat sliertjes zwarte wol aan de rand.


2. Kabouter Plop is een Belgische creatie maar als er wat te verdienen valt, zetten onze zuiderburen van Studio 100 hun principes graag even opzij. Het resultaat is dit oranjegedrocht. Volgens typisch Hollands gebruik moeten flink wat zegeltjes geplakt worden om dit juweeltje te bemachtigen.


3. Dit jaar is er voor het eerst een special gadget voor de vrouwelijke voetbalfan op de markt: de Dutchydress van Bavaria. Het jurkje wordt gepromoot door niemand minder dan Sylvie van der Vaart.


4. De leeuwenhose van Bavaria is zelfs even wereldnieuws tijdens het vorige WK in Duitsland. Supporters mogen de stadions er niet mee in, omdat Budweiser veel geld heeft neergeteld om zich de officiële biersponsor van het evenement te mogen noemen. Hopelijk wacht de Dutchydress niet hetzelfde lot, want het is toch vrij lastig als je het jurkje moet uittrekken en daarna nog het stadion in wil.


5. De Wuppie maakt een ware comeback tijdens het EK van 2004. De oranje, rode, witte en blauwe beestjes zijn niet aan te slepen bij AH. Er worden daarom zelfs autoruiten ingeslagen om een megawup te bemachtigen.


6. Om gek van te worden: de trompet van Heineken. De bierbrouwer komt bij vrijwel ieder groot toernooi met een soortgelijk hoofddeksel op de proppen. Dit is in ieder geval de meest vermoeiende.


7. Een wel heel erg fout hoofddeksel is de oranje Wehrmachthelm die wordt bedacht voor het WK van 2006 in Duitsland. De KNVB verbiedt de helm in de stadions.


8. Ze bestaan blijkbaar echt, dit soort huiskamers. Mèt oranje dug-out. Er moet destijds in 2000 een vracht aan oranjepunten van de Postbank voor worden gespaard en dan ook nog ƒ 29,95 worden bijbetaald.


9. Alle Welpies helpen! Alles wat AH bedenkt rond voetbaltoernooien lijkt in goud te veranderen. In 2008 gaat Nederland weer massaal boodschappen doen om de kleine leeuwtjes te bemachtigen en de spaarstaarten (uiteraard met bijbetaling) in te wisselen voor een mega Welp of Welpie-pet. Worden de beesies van dit jaar net zo succesvol?


10. Het brulshirt van Blokker groeit ook uit tot een klassieker op het gebied van gekke oranjecreaties en mag daarom niet ontbreken in deze top 10. Nog steeds verkrijgbaar en volgens de folder van Blokker dit jaar voor het eerst ook in kindermaten verkrijgbaar.

Volgens een collega van de marketingafdeling ben ik het ideale marketingslachtoffer. Deze zomer ga ik weer proberen niet teveel geld uit te geven aan spaaracties voor oranje troep. Na het WK weten we of dat gelukt is…

Het modebeeld op het gebied van haardracht is altijd goed terug te zien op het voetbalveld, maar er zijn ook altijd nog uitzonderingen. Een overzicht van de meest opvallende haircuts van de afgelopen decennia, in dit geval even beperkt tot internationals op de grote toernooien. Aanvullingen zijn welkom!



Het kapsel van Paul Breitner zal nog bij menig Nederlander op het netvlies staan. De Duitser benut in de WK-finale van 1974 de gelijkmakende strafschop tegen Nederland.



David Beckham is een trendsetter op meerdere gebieden. Zijn hanenkam op het WK van 2002 leidt tot een ware rage. Kappers over de hele wereld hebben er hun handen vol aan om jongens dezelfde haardracht aan te meten.



Keeper René Higuita is vooral bekend vanwege zijn scorpion kick. Dat El Loco de bal überhaupt zag, ondanks zijn enorme haardos, mag een wonder heten.



Sommige spelers hebben zelfs hun bijnaam te danken aan hun haardracht. De tifosi noemden Roberto Baggio liefkozend Il Divin Codino, oftewel de goddelijke paardenstaart.



Het complete team (behalve de kale keeper Stelea) van Roemenië gaat op het WK van 1998 met waterstofperoxide in de weer om geblondeerd aan de aftrap te verschijnen.



Tot diep in de jaren negentig is het matje populair bij met name Oost-Europese voetballers. De Tsjech Tomas Skuhravy tekent ervoor.



Dat het altijd erger kan, bewijst Trifon Ivanov (hier namens Bulgarije op het WK van 1994) met een mat èn een baard.



De tondeuse is ook een populair gadget van veel voetballers, waaronder Clint Mathis van Team USA.



De Amerikanen kunnen er wat van, want ook de plaats van Alexei Lalas in deze lijst is op zijn minst verdiend te noemen.



En wat te denken van Marcelo Balboa? Verder commentaar lijkt overbodig.



Ondanks dit ongeluk bij de kapper is Ronaldo toch de grote man van het WK in 2002.



Rudi Völler is toch al niet de meest geliefde speler bij met name Nederlandse voetbalfans. De dodelijke combinatie van matje, permanentje en snor kan daar niets meer aan veranderen.



De Duitser Jens Jeremies kwam tegen het einde van zijn carrière tot inkeer en knipte zijn haar kort.



In zijn tijd bij PSV hield hij zich nog in, maar sinds het EK in 2000 gaat de Portugees Abel Xavier helemaal los.



Drie keer raden waar Carlos Valderama zijn bijnaam De witte Gullit aan te danken heeft…



Lang haar en toch praktisch, dat is de paardenstaart van Emmanuel Petit.



Ook de Duitse verdediger Christian Ziege is handig met de tondeuse, maar ook met verf.



Creatief met kraaltjes, dat typeert het kapsel van de Nigeriaan Taribo West.

Het scheelde weinig of niet Frankrijk maar Ierland had zich geplaatst voor het komende WK voetbal in Zuid-Afrika. Een overduidelijke handsbal van aanvoerder Thierry Henry stelt William Gallas in staat om de Fransen naar de eindronde te koppen. De Ieren tekenen nog protest aan, maar de FIFA wil er niet aan. Het is niet de eerste keer in de voetbalgeschiedenis dat een videoscheidsrechter uitsluitsel had kunnen geven. Het is niet voor het eerst in de loopbaan van de Ierse bondscoach Trapattoni dat een ploeg onder zijn leiding slachtoffer is van een arbitrale dwaling. We zien hem later in dit verhaal nog een keer terug.





De winnende goal van Geoff Hurst voor Engeland in de WK-finale van 1966 tegen West-Duitsland is misschien wel het meest omstreden doelpunt ooit. Op Wembley staan destijds nog niet zoveel camera’s opgesteld rond het veld als tegenwoordig, en op de beelden is niet duidelijk te zien of de bal over de lijn is. De West-Duitse spelers protesteren hevig, maar de scheidsrechter is onverbiddelijk en kent het doelpunt toe. We zullen misschien wel nooit weten of dat terecht is. Sluitend bewijs is er niet en dat zal er, ondanks de voor die tijd mooie kleurenbeelden, waarschijnlijk ook nooit meer komen.





Voor de één de hand van god, voor de ander (vooral Engelse supporters) de grootste arbitrale blunder ooit. In de kwartfinale van het WK in 1986 tussen Engeland en Argentinië springt Diego Maradona naar de bal en slaat deze met de linker hand in de het doel achter keeper Peter Shilton. De Nederlandse commentator Theo Reitsma ziet het meteen, net als de rest van de wereld in de herhaling. Scheidsrechter Ali Bennaceur uit Tunesië en zijn grensrechter is het ontgaan en dat blijft ze hun leven lang achtervolgen.





Later in dezelfde wedstrijd laat Pluisje zien dat hij eigenlijk geen hands nodig heeft, door na een indrukwekkende solo de wedstrijd te beslissen. Hij passeert vijf Engelse spelers en steekt het halve veld over. Minder bekend is de verdedigende hand van god vier jaar later op het WK in Italië. Maradona voorkomt op de doellijn met zijn rechter hand een doelpunt van de Sovjet-Unie. Ga naar de vijfde minuut in het filmpje om de handsbal te zien, waar de commentator overigens geen moment aandacht voor heeft.





Maradona’s landgenoot Lionel Messi doet de truc vijftien jaar later voor zijn club FC Barcelona nog eens dunnetjes over.





Het vervelende van dit soort incidenten is dat het de dagen erna breed wordt uitgemeten in de media en ook de glans wegneemt van de overwinning van de tegenstander. De onterechte uitslag wordt wel opgenomen in de karakteristieken en als de storm is geluwd, weet een paar jaar later bijna niemand het meer. Dan kunnen de supporters een inzamelingsactie houden om een replica van de beker te kopen zoals bij FC Utrecht in 2002, maar het is niet hetzelfde. Want Wamberto stond hoe dan ook in buitenspelpositie toen hij de late gelijkmaker scoorde in de bekerfinale tegen FC Utrecht.








Natuurlijk kunnen goals ook onterecht worden afgekeurd. De gevolgen daarvan zijn minstens zo groot. Alle sympathie ten spijt, het is toch op zijn minst omstreden dat Zuid-Korea het in 2002 schopt tot de halve finale van het WK. Zowel tegen Italië in de achtste finale als in de kwartfinale tegen Spanje worden meerdere zuivere doelpunten van de tegenstander afgekeurd (waaronder een golden goal van Tomassi). Tegenstanders worden strafschoppen onthouden en er zijn onverdiende rode kaarten uitgedeeld. De Italiaanse bondscoach Giovanni Trapattoni is witheet en daar kan iedereen zich ook dit keer wel wat bij voorstellen. Er gaat zoveel mis dat er op YouTube zelfs een compilatie van te vinden is.

Je zou zeggen dat de genoemde voorbeelden voldoende bewijs moeten vormen om net zoals bij sporten als ijshockey, American football, tennis en hockey een videoscheidsrechter in te stellen bij het voetbal. De FIFA wil daar onder leiding van Sepp Blatter nog steeds niet aan. Wat moet er nog gebeuren om dit ouderwetse bolwerk van de grootste sport ter wereld, waar miljarden in omgaan, zover te krijgen? Best wel hypocriet om zo te pronken met Fair Play.