Parijs is eindelijk zover

Parijs is nog ver zei u altijd, of iets wat daar op leek. Nou dat heb ik geweten, maar het is dan eindelijk zo ver: we zijn er!

Aangezien de Olympische Spelen dit keer in Parijs zijn, leek het mij wel toepasselijk mijn olympisch dagboek nu aan u te richten. Want u bent immers ook olympisch kampioen, dat zouden we naast alle andere successen bijna vergeten.

En u bent natuurlijk onlosmakelijk verbonden met deze stad, vanwege de uitspraak én uw Tourzege van 1980. En van de Tour win je in bed, nog zo’n iconische spreuk en voor mij ook heel toepasselijk. Jammer voor Fanny, maar zo aardig was ze zelf ook niet altijd heb ik inmiddels begrepen…

Continue reading

Met dank aan Rob voor de Gele trui

Mijn vorige blog gaf ik twee jaar geleden de titel ‘Parijs is nog ver’, naar de beroemde quote van Joop Zoetemelk die ik gebruikte als metafoor voor mijn behandeling tegen borstkanker. Dit hielp mij enorm tijdens een traject dat uiteindelijk veel langer duurde dan gedacht en waarbij Parijs soms helemaal uit het zicht leek te verdwijnen.

Continue reading

Bij gebrek aan de echte fiets ik deze zomer mijn eigen Tour de France. Figuurlijk, want eind vorig jaar werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Dit betekende het begin van een lang en zwaar traject, met een Grand Départ van chemokuren gecombineerd met doelgerichte therapie. Ik heb het altijd ongemakkelijk gevonden wanneer kanker wordt vergeleken met sport: zeker in de zin van dat het een ‘strijd’ is die je wint of verliest door harder te vechten. Dat is het niet. Toch helpt het mij erg om deze periode te zien als metafoor voor de Tour de France. 

Continue reading