Lieve Fanny,

Via een korte stop bij een enorme slippershop weer op weg naar Deodoro, voor rugby. Deze venue is toch wel het minste, het is gewoon ver weg en als je bent aangekomen nog een heel eind lopen. Ook de ingang is niet handig, er staat een lange rij voor de security check. Bij het Olympic Park is dit echt beter geregeld. Je merkt wel de Brazilianen iedere dag beter worden in crowdmanagement, ze passen steeds dingen aan. Het is ook allemaal niet erg, maar aangezien ik best wel last van mijn rug heb is iedere stap minder meegenomen natuurlijk. 

De trein naar Deodoro was niet veel sneller dan de bus, wel wat comfortabeler. Onderweg een glimp opgevangen van het beroemde Maracañastadion en de heuvels met favelas. In de trein heb je een beetje het idee of je op een markt zit. Het is een komen en gaan van verkopers met allerlei spullen, van eten en drinken tot batterijen en zelfs panterprinttasjes. Die een jongen naast me nog koopt ook, vast voor zijn vriendin.

Sorry, mate

Bij het rugby is het gezellig druk, vooral met Australiërs. De zon schijnt, dus ik heb maar even een olympisch petje aangeschaft. Rugby sevens bij de mannen is inderdaad echt spectaculair. Paar maanden geleden sprak ik een voormalig rugby-international die zei dat ik ook echt naar de mannen moest gaan. Door zijn enthousiasme toch nog een kaartje gekocht en daar zeker geen spijt van. Het gaat allemaal nog net wat harder, de sfeer op de tribune is geweldig en het bier vloeit rijkelijk. Wanneer er iemand langs wil op de tribune hoor je dan ook veel ‘sorry, mate’. En dan wint Japan ook nog verrassend van Nieuw-Zeeland tot grote vreugde van de Aussies. Bijna alle wedstrijden vandaag zijn spannend tot het laatste moment. Argentinië lijkt te winnen van USA, maar de Amerikanen komen terug. Toch winnen de Argentijnen nog in de slotseconde. Dat maakt de sport ook extra spannend en aantrekkelijk.

Het valt me trouwens op dat heel veel jonge Brazilianen een beugel hebben. Niet kinderen, maar zo tussen de 20-30 jaar. Luba was gisteren naar de tandarts. Van het geld dat ze met Airbnb verdient laat ze haar gebit restaureren. Daar draag ik natuurlijk graag aan bij. Boven ziet het er al mooi uit nu, maar ze had wel kiespijn vannacht. Echt zielig. Ik zou haar wodka aan willen raden, maar communiceren gaat soms toch best wel lastig en misschien levert het enorme misverstanden op, haha.  

Plastic tasjes zijn hier nog gewoon gratis, grappig dat dit al weer bijna wennen is. Ze geven alleen enorm af. Gisteren had ik het tasje van de olympische shop tussen mijn benen geklemd en toen leek het wel of mijn benen getatoeëerd waren. Vandaag weer hetzelfde bij de slipperwinkel maar dan op mn witte t-shirt dus uitkijken in het vervolg 😉

Un mondo novo

Weer op het Olympic Park even tijd genomen om een beetje te chillen en mijn rug even wat rust te geven. Er is een soort mini rotstuin aangelegd, met van die brede betonnen randen waar je op kunt zitten of liggen. De beplanting ziet er goed uit, dus er zijn ook zeker dingen op tijd af. De hele uitstraling van het park is best groen, in die zin maken ze hun slogan ‘un mondo novo’ wel waar. 

Op naar de turnfinale met de Nederlandse dames! Nog even over Yuri van Gelder, wat ontzettend triest voor die jongen dat het zo moet aflopen. En nee, ik ben geen bier met hem gaan drinken zoals sommige mensen vroegen. 

Voor de finale begint is er eerst een soort mini-openingsceremonie met een groep turners die een show opvoert met lichteffecten en geprojecteerde beelden. Alle teams komen op en worden voorgesteld, met Nederland er dus bij. Er wordt op vier toestellen tegelijk geturnd dus soms weet je niet waar je moet kijken, maar er is ook heel veel te zien. Dat de Amerikanen er met kop en schouders bovenuit steken is meteen duidelijk. Spectaculair om te zien wat de turnsters allemaal kunnen en onder deze druk. Eén fout is dodelijk. 

Nadia Comaneci, de Roemeense die als eerste een perfecte 10 scoorde is er ook. Turnen is wereldwijd echt een hele grote sport als je hier zo rondloopt. Al was het alleen al door de vele vlaggen die in de zaal hangen. Goud gaat dus naar USA met superster Simone Biles, misschien wel de nieuwe Comaneci. Nederland eindigt als zevende, een mooie prestatie. Het turnpubliek is duidelijk wel een beetje anders dan het publiek bij andere sporten tot nu toe. Het lijken mij vooral kenners: ze turnen zelf of hebben dat gedaan, ze leven enthousiast mee maar de wave komt niet echt van de grond. Ik vond het mooi dit eens mee te maken en ook nog een Nederlandse soulmate ontmoet die hier zelfs twee weken is voor de Spelen.

Huldiging

Met de bus en metro weer terug richting Heineken House en op een terrasje eindelijk normaal en lekker gegeten. Daarna naar het HHH voor de huldiging van Anicka van Emden, de judoka die vandaag brons won. Mooie beloning voor haar! Leuk feestje, maar mijn publiek gaat het toch niet helemaal worden hier. Terwijl Humberto Tan de coach van Van Emden interviewt, keuvelt een deel van de mensen lekker door. Ook na herhaaldelijke vraag om stilte. Het kakgehalte is toch vrij hoog en het is allemaal erg commercieel, maar er zijn vanavond ook opvallend veel buitenlandse bezoekers. En de Braziliaanse sambaband is leuk.

Toch was het weer een mooie sportdag, afgesloten met het typen van dit bericht aan de rand van het zwembad bij een groot scherm. Het kan slechter, zoals ze in Drenthe zeggen..

Je Annie