Een bezoek aan Londen is natuurlijk pas écht compleet met een voetbalwedstrijd in de Premier League. Dus toen een tripje werd gepland check ik meteen of Arsenal thuis speelt. Dat blijkt het geval en kaarten worden geregeld via een vriend die er vaker heengaat. Zo zetten we op zondagmiddag koers richting het Emirates Stadium voor Arsenal – Everton, weer eens wat anders dan de Galgenwaard…
Naarmate de metro-rit vordert richting station Arsenal, stijgt het aantal rood-witte shirtjes en sjaaltjes in de trein. Er volgt een wandeling door een typisch Engelse woonwijk, met kraampjes met shirts en sjaals en eten en drinken in de voortuinen. Dat had ik niet verwacht bij zo’n modern stadion, er heerst een echte voetbalsfeer. Aan de einde van de straat komen we bij de fanshop, waar de collectie voor vrouwelijke fans bijna groter is dan het hele aanbod bij FC Utrecht. Dus maar even een slag geslagen! Hoewel het stadion pas twaalf jaar oud is, hebben de Engelsen hun best gedaan de geschiedenis levend te houden. Er staan standbeelden van clubiconen rondom en op de muren hangen plaquettes van roemruchte spelers en wedstrijden.
Female searchlane
De fans staan keurig in de rij bij de tourniquets en de tassencontrole. Ik vind het opvallend dat flesjes water gewoon mee naar binnen mogen, in Nederland mag dat nooit. Er is zelfs een speciale ‘female searchlane’ voor de vrouwelijke fans, waar twee dames ons vriendelijk begroeten. We scannen onze kaarten en zijn zo binnen. Een steward wijst ons onze plekken en als die bezet blijken te zijn, komt hij de twee mannen die verkeerd zitten beleefd de juiste stoeltjes aanwijzen. Een waterig zonnetje schijnt over het veld, dat er prachtig bijligt.
We zitten op rij 20 en de afstand tussen tribune en veld is klein, dus je zit er echt bovenop. De fans van Everton zitten tientallen meters verderop, slechts gescheiden voor een rij stewards in gele jassen en zingen hartstochtelijk. Ook de Arsenalfans laten zich horen, maar pas na de 1-0 (een schitterend schot van Alexandre Lacazette, begin tweede helft) komt de stemming er echt in. Een beetje onhandig zijn de klapstoeltjes als je gaat staan omdat er een kans aankomt. Ook valt op dat er niet wordt gerookt op de tribune, wat in Nederland helaas nog wel mag.
In no time is de wedstrijd alweer voorbij, Arsenal maakt ook nog 2-0 wat buitenspel blijkt te zijn. De eerste helft was niet goed maar de tweede doelpuntrijk en ook met kansen voor Everton waardoor het spannend bleef. Een mooie ervaring in een moderne voetbaltempel, waarvan eigenlijk het enige minpuntje de sponsornaam van het stadion is, maar daar schijnen de meeste Arsenalfans ook niet blij mee te zijn. En een totaal andere belevenis dan mijn vorige wedstrijd op Engelse bodem: dat was op Anfield in Liverpool, met FC Utrecht voor de Europa League. Juist een heel oud en van dichtbij vrij krakkemikkig stadion, maar ook vol sfeer en een en al historie natuurlijk. Toch bewijst Arsenal dat een nieuw stadion ook zijn charme kan hebben. Het was een prachtige middag! Met fish and chips en een pint in een Pub als toetje.