Mijn vorige blog gaf ik twee jaar geleden de titel ‘Parijs is nog ver’, naar de beroemde quote van Joop Zoetemelk die ik gebruikte als metafoor voor mijn behandeling tegen borstkanker. Dit hielp mij enorm tijdens een traject dat uiteindelijk veel langer duurde dan gedacht en waarbij Parijs soms helemaal uit het zicht leek te verdwijnen.
Bij gebrek aan de echte fiets ik deze zomer mijn eigen Tour de France. Figuurlijk, want eind vorig jaar werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Dit betekende het begin van een lang en zwaar traject, met een Grand Départ van chemokuren gecombineerd met doelgerichte therapie. Ik heb het altijd ongemakkelijk gevonden wanneer kanker wordt vergeleken met sport: zeker in de zin van dat het een ‘strijd’ is die je wint of verliest door harder te vechten. Dat is het niet. Toch helpt het mij erg om deze periode te zien als metafoor voor de Tour de France.
Voor iedere zomervakantie naar Frankrijk check ik de route van de Tour en nu is het zover: het peloton komt redelijk in de buurt van mijn vakantieadres. De etappe gaat van het adembenemende viaduct van Millau naar Carcassonne. Twee keer eerder zag ik het tourcircus aan mij voorbij trekken: in Parijs op de slotdag van de door Jan Ullrich gewonnen editie in 1997 en tijdens het geweldige Grand Départ in mijn eigen stad Utrecht in 2015. Nu vertrekken we aan het einde van de ochtend met de auto naar het verderop gelegen stadje Saint-Affrique, waar het tourpeloton zal passeren.
Persoonlijk fotoverslag van een mooie tourperiode in de Domstad.
De droom die ooit begon op het bierviltje van Jeroen Wielaert werd werkelijkheid: de Tour de France ging onder de Dom door. In de aanloop naar het Grand Départ kleurde Utrecht langzaam geel, werden straten versierd, muurschilderingen gemaakt, bomen ingepakt met bolletjesstof en verschenen overal kunstzinnig beschilderde Nijntjes en creatieve etalages.
Het werd een feest voor alle Utrechters, dat begon met de ploegenpresentatie op het Lepelenburg op donderdag. De kans om de renners een voor in het echt te zien lieten de mensen zich niet ontnemen, op een prachtige locatie met de Dom op de achtergrond. Ook voor de minder grote wielerliefhebber was er genoeg te doen: de stad zinderde. Van de hitte en van de opwinding vanwege een van de grootste sportevenementen ter wereld in eigen stad.
Het tourcircus streek neer bij de Jaarbeurs en het sportieve gedeelte startte op zaterdag met een proloog over 13,7 kilometer door Utrecht. Het kabaal en enthousiasme van de fans langs de kant was zo oorverdovend dat het de benen bij sommige renners blokkeerde en anderen juist weer vleugels gaf.
De gedroomde Nederlandse gele truidrager kwam er net niet, maar met die sympathieke Australiër konden we, onder toeziend oog van onze koning en tevens geboren Utrechter, ook prima leven. Wat opviel was de gemoedelijke en sportieve sfeer onder het publiek, die bijna deed denken aan de Olympische Spelen. Hier en daar een spontaan praatje met wildvreemden, uit Australië, Eritrea maar ook uit Soest of de eigen wijk.
Utrecht liet zich van zijn beste kant zien, van het inzamelen van gescheiden afval tot de prachtige helikopterbeelden die de Franse regie de wereld instuurde. Van ‘le Dom Toren’ met zijn gele vlaggen, ‘le Chateau De Haar’ en het glinsterende water van een uitgestorven Oudegracht op zaterdagmiddag, stuk voor stuk historisch.
Op televisie sprak Filemon over het minderwaardigheidscomplex waar Utrecht nu mee afrekende, maar ik zou het eerder ongekende trots willen noemen. We kunnen niet opboksen tegen de grootte van Amsterdam of Rotterdam en dat hoeft ook helemaal niet. Utrecht is ‘het mooist van allemaol’ op zijn geheel eigen authentieke wijze. Onze grachten werden niet voor niets verkozen tot mooiste van Europa, vanwege de unieke werven maar ook omdat ze nog niet zijn verpest door massatoerisme.
A demain!
En het tourfeest was nog niet afgelopen, het echte hoogtepunt moest eigenlijk nog komen bij de start van de tweede etappe. De renners maakten voor de koers echt begon een ereronde door de historische binnenstad, met als climax het onderdoor fietsen van de Domtoren. Waar tourbaas Christian Prudhomme spontaan een saluut bracht aan het publiek dat even spontaan ‘Als ik boven op de Dom sta’ inzette. Kippevel. Met enige weemoed keken we hoe het peloton de stad verliet via de singels en de Maliebaan, met het oudste fietspad van Nederland, en zwaaiden we de renners uit. Au revoir, et merci!
Wat blijft zijn de mooie herinneringen, prachtig verbeeld in onderstaand filmpje, de muurschilderingen, en fijn opnieuw bestrate wegen. Sorry critici, ik kan niets negatiefs bedenken! Het was bijna te mooi om waar te zijn, dus blijft het eigenlijk toch een droom.