Ode aan Spanje – Nederland

Fotocredits: Karen

Bij gebrek aan live sport vanwege de Coronacrisis herhaalt Studio Sport de wedstrijd Spanje – Nederland van het WK in 2014. Een ode aan mijn favoriete wedstrijd aller tijden, die door de FIFA vorige week al integraal werd uitgezonden op YouTube

Wat was mijn teleurstelling groot na de verloren WK-finale van 2010 tegen Spanje. Niet eens vanwege het verlies, maar vooral omdat het zo’n draak van een wedstrijd was waarin Nederland geen moment voetbal speelde om trots op te zijn. En toch had Arjen Robben de openingstreffer op zijn schoen, maar was daar die vermaledijde teen van Casillas. Ik kende een WK-finale met Nederland alleen uit de verhalen van mijn vader, dus dit zou een bijzondere sportavond worden. Het werd een aanfluiting, met een enorme kater en tot overmaat van ramp ook nog een verliezershuldiging met een rondvaart. Laten we dat nooit meer doen mensen!  

Episch

Vier jaar later begint het WK voor Nederland uitgerekend meteen met een kans op revanche, het toernooi start waarmee het vorige geëindigd is: tegen Spanje. Het zou een epische wedstrijd worden waar echt alles inzat. Nul verwachtingen vooraf, een achterstand door een onterechte penalty, een wonderlijke wereldgoal, de wraak van Robben én een grabbelende Casillas. De zin “heeft u buren die niet kijken ga naar ze toe, zeg ze dat ze de televisie moeten aanzetten nu” van commentator Frank Snoeks zegt genoeg. 

 

Toen ‘we’ nog meededen aan grote toernooien versierden een collega en ik de afdeling op mijn vorige werk altijd met oranje vlaggetjes, tot afschuw van de meeste collega’s. Voor het WK van 2014 is de sfeer rond het Nederlands elftal negatief en doen mijn collega en ik gewoon alsof we er vertrouwen in hebben, anders is er toch ook niets aan en voorpret is ook deel van sport kijken. Terwijl de meeste mensen grappen dat de vlaggetjes wel weer snel de prullenbak in kunnen blijven we positief, toegegeven licht tegen beter weten in.

Hoogverraad

Want er is vooraf veel kritiek op de bondscoach, het elftal en de speelwijze: geen 4-3-3 is hoogverraad aan de Hollandse school. Titelhouder Spanje is het eerste half uur heer en meester op het veld en Nederland loopt achter de feiten aan. Hebben de critici dan toch gelijk? Het begint nog goed met een klein kansje voor Wesley Sneijder, één op één met Casillas. Maar hij moet het te snel en van te ver proberen en schiet recht op de doelman.

Tot overmaat van ramp krijgen de Spanjaarden ook nog een strafschop door een schwalbe van Diego Costa. De geboren Braziliaan zoekt nadrukkelijk het been van de inglijdende Stefan de Vrij in plaats van andersom en Xabi Alonso schiet raak.

De voorsprong is koren op de tiki-taka-molen van ‘la Roja’ dat domineert. Tot de prachtpass van Daley Blind op Robin van Persie in de diepte alles op zijn kop zet. De aanvoerder in duikvlucht besluit ineens in te koppen en de bal zweeft over Casillas heen, die niets anders kan doen dan de bal nakijken. De wonderschone gelijkmaker lijkt Oranje te betoveren en na rust komen ze herboren uit de kleedkamer.  

Kom aan!

Louis van Gaal blijkt vooral een realistische coach en smeedde van een spelersgroep met een paar grote internationale sterren (Sneijder, Robben en Van Persie), aangevuld met talentvolle Eredivisiespelers en noeste werkers een hecht team. Weliswaar geen 4-3-3, maar wel een geheel dat voor elkaar door het vuur gaat en zich zo nodig in hun rol schikt.

De tot op het bot gemotiveerde Arjen Robben die zich op het veld nog weleens liet gelden als individualist, blijkt daarbuiten ook een verbindende rol te kunnen spelen. Voor de wedstrijd tegen Spanje in de spelerstunnel gaat hij voorop in de strijd door zijn strakgespannen ploeggenoten op te peppen met klassieke krachttermen als “We zijn er klaar voor en vreten ze op hè, kom aan hè!”

Deze gretigheid blijkt Spanje ineens juist te missen, de ploeg die alles al heeft gewonnen. Regerend Wereld- en Europees kampioen, volgevreten vedettes van Real Madrid en Barcelona met hun tiki-taka en theater. Ze komen er één helft mee weg, maar daarna blijkt het gedaan en wordt die arrogantie keihard afgestraft. Symbolisch is het herhaaldelijke gegrabbel van de arme Casillas die vier jaar eerder Arjen Robben nog in de weg stond en als aanvoerder de Wereldbeker in de lucht had mogen houden.

Dezelfde Robben schiet nu na wederom een prachtpass van Blind met de 2-1 alle frustratie van zich af. “Ja Arjen Robben NU DAN!” schreeuwt commentator Snoeks met overslaande stem, ik krijg er nog steeds kippenvel van hoor. Dat die nare en gemene Sergio Ramos de bal nog even van richting verandert, maakt het misschien nog wel mooier. 

Redding

Natuurlijk hadden ‘we’ ook wat geluk. De frommelgoal bij 3-1 van Stefan de Vrij die eerst nog zo sneu een strafschop tegen kreeg, is misschien wel cruciaal. Waarbij nog even angstig naar scheidsrechter Nicola Rizzoli wordt gekeken vanwege fel Spaans protest. Maar gelukkig blijkt ook de Italiaan klaar met cadeautjes uitdelen.

Casillas tast gewoon mis en kan niet meer op bescherming rekenen van de arbitrage. En het zou nog erger worden voor hem, meer goals zouden volgen, waarbij de laatste de ultieme vernedering is, maar bekijk dat zelf maar anders blijft er niets meer over. De Braziliaanse stad Salvador waar de wedstrijd wordt gespeeld blijkt de ‘redding’ die dit Portugese woord betekent. En dat allemaal op vrijdag de 13e. 

Orange Crush

 

Wereldkampioen worden we er weer niet mee, maar een mooie avond was het wel. Net als de ‘morning after’. Lopend op weg naar de supermarkt met twee lege kratten bier op mijn bagagedrager (Jupiler, dus kleine flesjes haha) kom ik een wat oudere man tegen met een hond. Hij kijkt me aan en zegt zeer tevreden: “Mooi was het hè, wijffie?”. Het was zo’n dag. 

En de oranje vlaggetjes? Die blijven vier weken hangen. Het is het begin van een mooie sportzomer vol hoop, waarbij het land in de ban raakt van het teamgevoel van Oranje. En die uiteindelijk toch weer strandt in mislukte strafschoppen, maar ook bewijst dat je een wedstrijd om brons ook kunt winnen. Uitgerekend tegen gastland Brazilië, nog zo’n angstgegner. Ook maken we kennis met het fenomeen van internetgrappen die massaal rondgaan op social media met #spaned.

#spaned

 

Dan nog even over mijn volgens sommigen curieuze liefde voor oude sportbeelden. Het WK 2014 was namelijk het laatste grote toernooi waaraan Nederland meedeed. Deze zomer zouden we er eindelijk weer bij zijn, maar ons geduld wordt op de proef gesteld. Het EK is uitgesteld om bekende redenen. Afgelopen jaren keek ik dan ook graag naar oude DVD’s, ook van voor mijn tijd.

De WK’s van 1974 en 1978 bijvoorbeeld, om te zien hoe goed we toen waren maar ook vanwege het tijdsbeeld leuk om te zien. De slechte velden, de korte broekjes, de kapsels, en ook de mode en het lange haar bij het publiek op de tribunes. Het heerlijke commentaar van de spelers die nog geen mediatraining hadden, en ook het mooie of soms spijkerharde voetbal dat er werd gespeeld. 

Oude sport 

Uit de hoge kijkcijfers van vorige week toen Studio Sport het EK van 1988 herhaalde, blijkt het dus helemaal niet zo’n gekke hobby te zijn. En het ziet er naar uit dat we voorlopig nog even op oude sport zullen moeten teren. Gelukkig ligt er nog genoeg moois in kast, aan documentaires, roemruchte wedstrijden en historische finales. Tennis uit de jaren ’70 wat de BBC vroeger altijd uitzond als het dagen achter elkaar regende op Wimbledon voor ze een schuifdak hadden, wil ik ook wel weer eens zien.

Ook heb ik gelukkig nog bergen dvd’s over de Olympische Spelen, want ook die gaan deze zomer niet door. Kijk nog eens naar die geweldige gouden oefening van Epke, de 800 meter van Ellen van Langen in Barcelona of Anton Geesink die heel Tokio in een keer stil kreeg. Ik krijg er nog steeds energie van.

Voor wie meer wil lezen over het WK van 2014 is het boek “De hand van Van Gaal” van Hugo Logtenberg trouwens een echte aanrader, fijn geschreven en ook voor de minder grote voetballiefhebber is het leuk om te lezen hoe het er bij Oranje achter de schermen aan toeging.  

Tot slot: waarom de openingsfoto? Ik ben hier betrapt vanaf de bank in mijn (overigens altijd oranje) huiskamer, want ja: ik kijk thuis altijd voetbal alsof ik in het stadion zit.