Mijn vorige blog gaf ik twee jaar geleden de titel ‘Parijs is nog ver’, naar de beroemde quote van Joop Zoetemelk die ik gebruikte als metafoor voor mijn behandeling tegen borstkanker. Dit hielp mij enorm tijdens een traject dat uiteindelijk veel langer duurde dan gedacht en waarbij Parijs soms helemaal uit het zicht leek te verdwijnen.
Bij gebrek aan de echte fiets ik deze zomer mijn eigen Tour de France. Figuurlijk, want eind vorig jaar werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Dit betekende het begin van een lang en zwaar traject, met een Grand Départ van chemokuren gecombineerd met doelgerichte therapie. Ik heb het altijd ongemakkelijk gevonden wanneer kanker wordt vergeleken met sport: zeker in de zin van dat het een ‘strijd’ is die je wint of verliest door harder te vechten. Dat is het niet. Toch helpt het mij erg om deze periode te zien als metafoor voor de Tour de France.
Bij gebrek aan live sport vanwege de Coronacrisis herhaalt Studio Sport de wedstrijd Spanje – Nederland van het WK in 2014. Een ode aan mijn favoriete wedstrijd aller tijden, die door de FIFA vorige week al integraal werd uitgezonden op YouTube.
Een reis naar Amerika is natuurlijk niet compleet zonder het bezoeken van een sportwedstrijd. Ik ga naar Chicago om een oude hockeyvriendin op te zoeken en op de agenda staat meteen al een wedstrijd van de Blackhawks en later nog basketbal van de Bulls. Maar eerst ijshockey dus, al noemen ze het hier gewoon hockey. Met jetlag en al op naar het United Center!
Op een grijze woensdag in januari koop ik een kaart voor de finale van het WK voor vrouwen. Niet dat ik echt geloof dat de Oranje leeuwinnen die gaan halen, maar bij het EK twee jaar geleden greep ik mis en was de finale uitverkocht. En dat gaat mij niet nog een keer gebeuren, dus zit ik zes maanden later in de bus naar Lyon…