by ·0 Comments

Weer niet… Net als in 1974 en 1978 slaagde het Nederlandse Elftal er gisteren niet in om de WK-finale te winnen. Toch komt er morgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Hebben we dan niets geleerd van 1974? Winnen is belangrijker dan meedoen!

Het is ver voor mijn tijd, maar de beelden van de polonaise door de tuin van het Catshuis zijn behoorlijk tenenkrommend (zie einde filmpje). Begrijp me niet verkeerd, onze jongens hebben het goed gedaan in Zuid-Afrika en verdienen waardering. Bert van Marwijk heeft een team gesmeed dat won van Brazilië en het schopte tot de finale, waarin “we” helaas ook niet veel verder kwamen dan schoppen. Het is de vraag of het team echt zit te wachten op een huldiging, inclusief rondvaart.

Misschien zat het er gisteren gewoon niet in. Eerlijk is eerlijk: Spanje was net iets beter en kon zich gelukkig prijzen met de steun van de Engelse scheidsrechter. Howard Webb besliste de wedstrijd natuurlijk niet in zijn eentje, maar mat wel heel nadrukkelijk met twee maten. De Spanjaarden gingen maar al te graag tegen de grond en vroegen herhaaldelijk om kaarten, wat in een toch niet al te ver verleden ook met een kaart werd bestraft. De latere matchwinner Iniesta liet zich makkelijk vallen na een klein duwtje van Heitinga, wat de verdediger op zijn tweede gele kaart kwam te staan. Daarnaast bespaarde Webb dezelfde kleine Spaanse middenvelder een rode kaart voor natrappen naar Mark van Bommel.

Als telt niet in de sport. Ik ben bang dat ik nog jaren zal praten over deze wedstrijd, net als mijn vader doet over de finales van 1974 en 1978. Een nieuwe verloren generatie is geboren. Misschien schrijf ik er over twintig jaar een boek over en dan is het mooi geweest. Zaterdagnacht droomde ik dat het al maandag was en dat ik niet wist hoe de finale was afgelopen. Achteraf misschien wel de beste oplossing.

by ·2 Comments

Het juichen is Zuid-Afrika inmiddels wel vergaan na de nederlaag tegen Uruguay. Anders was dat na de eerste WK-goal van Tshabalala tegen Mexico die op een wel hele bijzondere manier werd gevierd. Was een een variant van de Macarena of iets typisch Zuid-Afrikaans? Kijk en oordeel zelf.





Een doelpunt vieren kan op allerlei manieren en achteraf kijk je er soms toch net iets anders naar. De beelden van Diego Maradona na zijn goal tegen Griekenland op het WK in 1994 zijn hier een voorbeeld van. Na de wedstrijd werd hij betrapt op het gebruik van doping en moest hij het WK verlaten.





Het fragment van de Italiaan Tardelli werd bij het vijftigjarig jubileum van Studio Sport omschreven als de tomeloze Tardelli. Een treffendere titel is bijna niet te bedenken voor de extatische manier waarop hij zich realiseerde dat hij zijn land wereldkampioen zou maken. Echt een kippenvelmoment.





In 2006 viert landgenoot Fabio Grosso zijn beslissende doelpunt in de halve finale tegen Duitsland min of meer op gelijke wijze, een ode aan Tardelli.





Roger Milla is wereldberoemd geworden op het WK in 1990. Vanwege zijn doelpunten, maar vooral ook vanwege zijn dansjes bij de cornervlag. De ageless lion uit Kameroen is met zijn 42 jaar in 1994 nog altijd de oudst scorende speler op een WK. Let bij het tweede doelpunt in dit filmpje uit 1990 ook op het balgevoel van onze grote vriend René Higuita.





De komende beelden uit 1994 zullen bij menig Nederlandse voetbalfan nog op het netvlies staan. Bebeto was net vader geworden en vierde het tweede doelpunt van Brazilië daarom wiegend, samen met Romario en Mazinho.





Zouden de Nederlandse invloeden van Guus Hiddink gezorgd hebben voor de schaatspassen die de Koreaan Ahn maakte na zijn goal tegen USA op het WK van 2002?





Brian Laudrup ging er maar even bij liggen na zijn streep tegen Brazilië op het WK van 1998.





De overwinning van Senegal op regerend wereldkampioen Frankrijk in de openingswedstrijd van het WK in 2002 was een sensatie, mede door het feestje na de goal van Papa Bouba Diop.





Ben benieuwd wat turncommentator Hans van Zetten hiervan zou vinden… Er komt echt geen einde aan de serie sprongen van Julius Aghahowa na zijn goals voor Nigeria. Zijn landgenoot Obafemi Martins kan er ook wat van, dus het is te hopen dat hij nog een goal maakt op dit WK.





Het gaat helaas niet altijd goed, zo bewees Boudewijn Zenden in de troostfinale van het WK in 1998. De salto die hij probeerde te maken na zijn goal tegen Kroatië kwam niet van de grond.



by ·1 Comment

Greenpoint-stadion Kaapstad

Tegenlicht herhaalt in de aanloop naar het WK op 8 juni (23.55, Ned. 2) de aflevering Trademark 2010. Deze documentaire schetst een minder rooskleurig beeld voor de locale bevolking dan de organisatie van het WK wil doen voorkomen. Het programma is een aanrader voor de sportliefhebber die ook geïnteresseerd is in wat zich naast het sportveld afspeelt bij een grootschalig evenement. Onderstaande recensie verscheen eerder in KRO Magazine.

De nieuwe stadions voor het WK voetbal van volgend jaar in Zuid-Afrika naderen hun ­voltooiing. Tegenlicht stelt de vraag of de bevolking ook profiteert van de miljarden­investeringen die gedaan worden voor het toernooi.

Bij de toekenning van de eerste eindronde van het WK voetbal aan een Afrikaans land waren de verwachtingen hooggespannen. Tegenlicht toont vanavond echter de schaduwzijde van de kolossale stadions die in Zuid-Afrika in aanbouw zijn. Bouwvakkers en kleine, lokale ondernemers dreigen het onderspit te delven. De programmamakers hebben de hand weten te leggen op vertrouwelijke contracten tussen de Zuid-Afrikaanse organisatie en wereldvoetbalbond FIFA. Het komt er op neer dat vrijwel alle rechten bij de FIFA en zijn partners liggen; voor de lokale ondernemers blijft er weinig over.

Zo hebben de partners van de FIFA het alleenrecht op het verkopen van eten en drinken in en rond de stadions en in de fanparken. De foodmama’s die nu met hun stalletjes bij de stadions de bouwvakkers van eten voorzien, hebben het nakijken. Het is nog afwachten hoe streng de regels gehanteerd worden, maar er bestaat een kans dat zelfs de marktkramen in het centrum plaats moeten maken voor bijvoorbeeld McDonald’s.

Ook op het gebied van het verkopen van fanartikelen blijken de mogelijkheden beperkt. De FIFA bezit ook op dit terrein alle rechten en daar is niet iedereen van op de hoogte. Pijnlijk is het beeld van een kleine ondernemer in een township die voetbalfiguren maakt van oude colablikjes en een collega die fanartikelen maakt van bouwhelmen die hij met de hand beschildert. Zij weten niet dat alle termen die met het WK te maken hebben, beschermd zijn en ze hun werk volgend jaar niet mogen verkopen. Een treurig gegeven, hoewel het natuurlijk nog afwachten is hoe streng er gecontroleerd gaat worden.

Centraal punt in de uitzending is de bouw van het Green Point-stadion in Kaapstad, gelegen op een prachtige locatie aan het water en ver weg van de townships. De toekenning van het WK betekende werkgelegenheid voor lokale bouwvakkers, maar de vreugde blijkt van korte duur. De arbeidsvoorwaarden zijn onveranderd slecht en de arbeiders zijn na het WK waarschijnlijk weer werkloos. Net zoals het nieuwe stadion trouwens, dat eigenlijk te groot is. Na acht wedstrijden is de kans groot dat het vooral leeg staat; een monument van het FIFA-imperialisme.

Dit artikel verscheen eerder in KRO Magazine. Voor wie meer wil lezen over dit onderwerp is het boek De droom van Zuid-Afrika, achter de schermen bij het WK van 2010 van Floor Milikowski en Evelien Hoekstra een goede optie.