Lieve Fanny,
We zijn op weg naar Rio! Aangekomen op Schiphol ben ik meteen in de stemming. Bij de incheckbalie is alles al oranje en er staat een cameraploeg. Er is een hele rij balies gereserveerd voor de vlucht naar Rio, omdat er ook vandaag weer sporters vertrekken met veel bagage. Het KLM-personeel draagt oranje sjaaltjes en er lopen veel mensen in het oranje rond. Sporters (die ik niet herken, raar maar waar ;), maar ook veel supporters, familie van sporters, oud-sporters, sportbestuurders en bn’ers. Rintje Ritsma, Typhoon, Edwin Evers etc. Ook vliegen er atleten uit Finland en Polen mee, allemaal makkelijk te herkennen aan hun kleding. Best een vrolijk gezicht. En het is niet raar om te rekken en strekken in het gangpad, want dat doen de sporters ook.

Met een klein beetje vertraging vertrekt het vliegtuig richting Rio. Na een uurtje worden we er door de gezagvoerder op geattendeerd boven Londen te vliegen, waar de vorige Olympische Spelen waren. We gaan dus letterlijk van Londen naar Rio. De KLM is er duidelijk trots op de Nederlandse ploeg te vervoeren. In het tijdschrift staan interviews met Epke en Dafne en ook het eten is in olympische stijl incl. oranje chocolaatje.

Eddie the eagle

Onderweg kijk ik naar de film Eddie the eagle, die stond al een tijdje op mijn lijstje maar het was er nog niet van gekomen. Mooi toepasselijk vermaak op weg naar de Olympische Spelen en hoewel ik zijn verhaal redelijk goed ken, vond ik de film verrassend leuk. Wel een tikje Amerikaans, maar dat kan misschien ook niet anders. Michael Edwards werd niet neergezet als een gek, maar als iemand die er echt alles aan deed om zijn olympische droom waar te maken. En ik denk niet dat je jezelf voor schut zet maar er echt alles voor over hebt als je van de 90 meterschans springt. Ik heb bovenaan diezelfde schans gestaan in Calgary en weet daardoor hoe ontzettend hoog dat is. Daar was echt heel veel lef voor nodig en daar kun je alleen maar respect voor hebben. 

Natuurlijk horen op de Olympische Spelen alleen de beste atleten tegen elkaar te strijden, want het is topsport. Daarom zijn er nu terecht hoge kwalificatie-eisen, maar die hadden de Britten destijds niet. Het is best pijnlijk om te zien dat Eddie aan alle kanten wordt tegengewerkt, en dat het Britse Olympisch comité halverwege de spelregels verandert. Dat kun je een sporter niet aandoen, al drijft het Eddie er wel toe alles te geven om de limiet toch te springen. Ik ben benieuwd of er dit jaar toch ook weer exoten opduiken op de Olympische Spelen. Wie herinnert zich niet de zwemmer uit Equatoriaal Guinee die in Sydney maar ter nauwer nood het einde van het vijftigmeterbad haalde?

Olympische sferen

Eenmaal geland op vliegveld Galeão is het meteen duidelijk dat we in de olympische stad zijn. Overal de kleuren, Olympische ringen en vrijwilligers in uniformen. Ik ben gewoon in Rio! We nemen een taxi en zo sta ik dan ineens in Ipanema voor de deur van mijn Airbnb-adres. Het appartementencomplex heeft een bewaker die mijn gastvrouw Luba opbelt. Een heel kleine vrouw ontvangt me enorm hartelijk. Met een verse sandwich, een enorm stuk chocoladetaart en zoete koffie. De kamer is prima en haar huis gezellig. Ze is blij verrast met de meegebrachte stroopwafels en zegt later dat ze ze heerlijk vindt. Ik hoop dat ze het meent, haha. We kijken samen een stukje van de openingsceremonie. Bij het Braziliaanse volkslied blijkt meteen de hartstochtelijke Braziliaanse aard, want Luba barst in huilen uit. Ondanks mijn Hollandse nuchterheid houd ik het ook bijna niet droog.

Met een taxi vertrek ik naar het Holland Heineken House, best dichtbij maar zo ‘s avonds toch beter om niet lopend te gaan. Op de weg van het vliegveld hadden we al een glimp van het christusbeeld opgevangen, nu zie ik hem weer. Het Heineken Huis is gevestigd in een enorme club, met palmbomen, een zwembad en allemaal verschillende lagen en terrasjes, heel leuk en wat minder massaal dan in Londen. Het is er gezellig druk en de openingsceremonie is te volgen op een mega scherm dat prachtig weerspiegelt in het water. De Nederlandse ploeg wordt met groot gejuich ontvangen, hoewel de opkomst enigszins onverwacht is omdat we blijkbaar onder de p vallen als Pays Bas. Ook voor Willem-Alexander blijkbaar, want hij is niet in beeld. 

Na een paar drankjes begint de vermoeidheid van de lange reis er toch wel in te hakken en de ceremonie duurt eindeloos met al die landen die voorbij komen. Daar moeten ze toch een keer wat op verzinnen.

Thuis bij Luba kijken we samen het slotstuk, met het ontsteken van de vlam, toch altijd het hoogtepunt. Ze vertelt me dat Pele te ziek is en niet meer kan lopen, maar wie zal het dan doen? Opnieuw wordt er een traantje weggepinkt als Gustavo ‘Guga’ Kuerten de vlam het stadion binnendraagt, die uiteindelijk bij Vanderlei de Lima terecht komt. De marathonloper werd in Athene van de weg geduwd door een dronken Ier en liep zo de gouden medaille mis. Een mooie keuze van de organisatie. De vlam zelf is ook heel spectaculair en op een plein in de stad zal het vuur ook branden in een kleine versie. Daar wil ik zeker heen, en de kerk ernaast schijnt ook de moeite waard te zijn.

Morgen beginnen de Spelen echt en het is meteen weer vroeg dag, de hockeymannen spelen al om 10.00 uur in het afgelegen deel Deodoro. Niemand kan ons echt vertellen hoe lang het duurt om daar te komen en wat de beste manier is, weten zelfs de Brazilianen niet. Dus er zit niets anders op dan maar gewoon heel vroeg te vertrekken. Let the games begin!

Je Annie