Weer niet… Net als in 1974 en 1978 slaagde het Nederlandse Elftal er gisteren niet in om de WK-finale te winnen. Toch komt er morgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Hebben we dan niets geleerd van 1974? Winnen is belangrijker dan meedoen!
Het is ver voor mijn tijd, maar de beelden van de polonaise door de tuin van het Catshuis zijn behoorlijk tenenkrommend (zie einde filmpje). Begrijp me niet verkeerd, onze jongens hebben het goed gedaan in Zuid-Afrika en verdienen waardering. Bert van Marwijk heeft een team gesmeed dat won van Brazilië en het schopte tot de finale, waarin “we” helaas ook niet veel verder kwamen dan schoppen. Het is de vraag of het team echt zit te wachten op een huldiging, inclusief rondvaart.
Misschien zat het er gisteren gewoon niet in. Eerlijk is eerlijk: Spanje was net iets beter en kon zich gelukkig prijzen met de steun van de Engelse scheidsrechter. Howard Webb besliste de wedstrijd natuurlijk niet in zijn eentje, maar mat wel heel nadrukkelijk met twee maten. De Spanjaarden gingen maar al te graag tegen de grond en vroegen herhaaldelijk om kaarten, wat in een toch niet al te ver verleden ook met een kaart werd bestraft. De latere matchwinner Iniesta liet zich makkelijk vallen na een klein duwtje van Heitinga, wat de verdediger op zijn tweede gele kaart kwam te staan. Daarnaast bespaarde Webb dezelfde kleine Spaanse middenvelder een rode kaart voor natrappen naar Mark van Bommel.
Als telt niet in de sport. Ik ben bang dat ik nog jaren zal praten over deze wedstrijd, net als mijn vader doet over de finales van 1974 en 1978. Een nieuwe verloren generatie is geboren. Misschien schrijf ik er over twintig jaar een boek over en dan is het mooi geweest. Zaterdagnacht droomde ik dat het al maandag was en dat ik niet wist hoe de finale was afgelopen. Achteraf misschien wel de beste oplossing.
