Lieve Joop,

Na het spectaculaire goud van Sifan Hassan hebben we alleen de sluitingsceremonie nog te goed. De lijst met evenementen in de ticket-app die verder prima werkte, is na twee weken bijna leeg. Met een beetje een weemoedig gevoel nog een keer naar het Stade de France, maar ook erg benieuwd en bijzonder om een keer bij te zijn. Parijs was ver voor mij zoals eerder beschreven, maar het werd de reis van mijn leven. Het was gewoon fantastisch en onbetaalbaar, op alle fronten. 

Het plein rond het Stade de France is anders dan bij de wedstrijden ingericht met kramen met eten en drinken van niet officiële verkooppunten en de sfeer is gezellig. Ik ben veel te vroeg en zie daardoor nog een klein stukje van een generale repetitie met een heleboel dansers. Het stadion is binnen een dag omgebouwd van de atletiekwedstrijden, en het ziet er veelbelovend uit.

Om negen uur ‘s avonds begint het spektakel dan echt met het Franse volkslied gespeeld door een symfonie-orkest en de intocht van de vlaggendragers, gevolgd door alle uitgelaten atleten. Een kleurrijk en vrolijk gezicht. Daarna krijgt Sifan Hassan haar gouden medaille van Thomas Bach zelf, de Nederlandse ploeg staat vooraan bij het erepodium en dat is vast geen toeval. Een Fransman op de rij voor mij houdt zijn Franse vlag overdwars zodat het even een Nederlandse is: Sifan’s grootse prestatie is ook internationaal doorgedrongen. 

Er volgt een grote show die ook grotendeels bestaat uit vaste elementen als het doven van de olympische vlam, het strijken en overdragen van de vlag en nieuw gekozen vertegenwoordigende atleten die de eed afleggen. Sommige dingen vallen een klein beetje tegen omdat de Franse artiesten niet allemaal even bekend zijn voor de internationale bezoekers, maar bij de Fransen natuurlijk wel aanslaan. En een aantal onderdelen vinden buiten het stadion plaats, wat daar slechts op een scherm te zien is en daardoor minder overkomt dan waarschijnlijk voor de tv-kijker. 

Vaste prik

De bijdrage van de organisatie van de volgende Spelen in Los Angeles wat ook vast prik is, wordt daardoor een beetje een afknapper. Behalve Tom Cruise die uit het dak komt en vervolgens op een motor met de olympische vlag Parijs uitrijdt, zijn alle Amerikaanse artiesten op een strand in Californië. We hadden toch wel een paar grote namen verwacht live te zien en niet alleen op een scherm. Het komt ook niet echt over en de sfeer slaat zelfs wat dood. Bovendien waren er al eerder in de show dansers uit het dak naar beneden gekomen dus heel origineel is het ook al niet. 

Een live-verbinding aan het begin werkt beter, waarin de olympische vlam in de luchtballon bij de Tuilerrieën wordt gedoofd, begeleidt door een prachtig koor. De grote Franse held van de Spelen, zwemmer Leon Marchand, brengt de vlam in een lampje naar het stadion waar hij hem uit blaast. Een mooi klein moment bij een verder groots spektakel, waarbij door heel veel dansers en acrobaten enorme gouden olympische ringen worden opgehesen in het stadion.

Een mooi klein moment bij een verder groots spektakel

Gelukkig wordt de ceremonie wel knallend afgesloten met een zangeres die live ‘My way’ zingt, wat van origine een Frans maar natuurlijk wel wereldberoemd nummer is. Gevolgd door een groot vuurwerk op het dak van het Stade de France, dat een prachtig decor vormde voor twee weken topsport en bijna een beetje als thuis voelde. 

De Olympische Spelen leefden zoals een Fransman vertelde die we ontmoeten bij het wielrennen en mee had gewerkt aan de openingsceremonie waar hij terecht heel trots op was. De meeste Parijzenaars blijken zich ook over hun scepsis heen te hebben gezet of zelfs spijt te hebben dat ze de stad hebben verlaten.

Op sommige plekken is het zelfs minder druk dan anders en overal op straat bij cafés en restaurants hangen slingers met vlaggen en olympische versieringen. Afgewisseld met plekken waar het gewone leven gewoon doorgaat en Parijs gewoon Parijs lijkt. De openingsceremonie op de Seine was spectaculair, baanbrekend en historisch en qua sport werden de Spelen ook een hoogtepunt. 

Mooier dan 24 WK’s

Toenmalig kroonprins en IOC-lid Willem-Alexander zei ooit in Londen dat de Olympische Spelen mooier zijn dan 24 WK’s bij elkaar, en zo is het ook. De sfeer is met geen enkel ander evenement te vergelijken. Toch deden deze Spelen me een beetje denken aan die van Londen, maar dan op zijn Frans. Er waren wedstrijden op allerlei historische plekken in de stad, op tijdelijke locaties en er werden bestaande stadions en gebouwen gebruikt wat prima werkte en mooie plaatjes oplevert.

De stemming was net zo goed, iedereen heeft er zin in en mensen komen van over de hele wereld. Er is geen plek waar ik mij meer wereldburger voel dan op de Spelen. De vrijwilligers maken overal een feestje van en iedereen is vriendelijk en bijna altijd geduldig, ondanks de in Frankrijk toch ook wel strenge beveiliging. De gendarme zwaait ons uiteindelijk dansend uit bij het hockeystadion en we hebben ons nooit onveilig gevoeld. 

Oranje verandert in goud

Zonder heel dramatisch te doen leek het allemaal bijna wel meant to be. Op dag 2 loop ik Joop Zoetemelk al tegen het lijf en voor het eerst winnen beide hockeyteams goud op dezelfde Olympische Spelen. Extra bijzonder omdat het toch echt mijn favoriete sport is, ook om te doen. Veel oranje verandert in goud, dat is natuurlijk prachtig en het was super bijzonder om bij het winnen van zoveel medailles aanwezig te zijn. Maar ook als dat niet gebeurde, hebben we genoten. Het is soms wel jammer dat er in Nederland vaak zoveel aandacht gaat naar de medaillespiegel, waardoor je andere ook mooie momenten mist. 

Het is toch de sport waar het om draait en ook onbekendere sporten die anders niet veel aandacht krijgen, zijn juist zo leuk aan de Olympische Spelen. Plus alle toevallige contacten en gesprekken die je hebt met mensen overal vandaan. Parijs was ver voor mij zoals eerder beschreven, maar het werd de reis van mijn leven. Het was gewoon fantastisch en onbetaalbaar, op alle fronten. En al blijft Parijs altijd wel ver, ik heb ook weer ervaren hoe dichtbij het eigenlijk is. Dus ik ga er zeker weer vaker heen, al is het maar even! 

Garder la flamme! (l’Equipe de dag na de Spelen)