De droom die ooit begon op het bierviltje van Jeroen Wielaert werd werkelijkheid: de Tour de France ging onder de Dom door. In de aanloop naar het Grand Départ kleurde Utrecht langzaam geel, werden straten versierd, muurschilderingen gemaakt, bomen ingepakt met bolletjesstof en verschenen overal kunstzinnig beschilderde Nijntjes en creatieve etalages.


Het werd een feest voor alle Utrechters, dat begon met de ploegenpresentatie op het Lepelenburg op donderdag. De kans om de renners een voor in het echt te zien lieten de mensen zich niet ontnemen, op een prachtige locatie met de Dom op de achtergrond. Ook voor de minder grote wielerliefhebber was er genoeg te doen: de stad zinderde. Van de hitte en van de opwinding vanwege een van de grootste sportevenementen ter wereld in eigen stad.


Het tourcircus streek neer bij de Jaarbeurs en het sportieve gedeelte startte op zaterdag met een proloog over 13,7 kilometer door Utrecht. Het kabaal en enthousiasme van de fans langs de kant was zo oorverdovend dat het de benen bij sommige renners blokkeerde en anderen juist weer vleugels gaf. 

De gedroomde Nederlandse gele truidrager kwam er net niet, maar met die sympathieke Australiër konden we, onder toeziend oog van onze koning en tevens geboren Utrechter, ook prima leven. Wat opviel was de gemoedelijke en sportieve sfeer onder het publiek, die bijna deed denken aan de Olympische Spelen. Hier en daar een spontaan praatje met wildvreemden, uit Australië, Eritrea maar ook uit Soest of de eigen wijk.

Utrecht liet zich van zijn beste kant zien, van het inzamelen van gescheiden afval tot de prachtige helikopterbeelden die de Franse regie de wereld instuurde. Van ‘le Dom Toren’ met zijn gele vlaggen, ‘le Chateau De Haar’ en het glinsterende water van een uitgestorven Oudegracht op zaterdagmiddag, stuk voor stuk historisch. 


Op televisie sprak Filemon over het minderwaardigheidscomplex waar Utrecht nu mee afrekende, maar ik zou het eerder ongekende trots willen noemen. We kunnen niet opboksen tegen de grootte van Amsterdam of Rotterdam en dat hoeft ook helemaal niet. Utrecht is ‘het mooist van allemaol’ op zijn geheel eigen authentieke wijze. Onze grachten werden niet voor niets verkozen tot mooiste van Europa, vanwege de unieke werven maar ook omdat ze nog niet zijn verpest door massatoerisme.


A demain!
En het tourfeest was nog niet afgelopen, het echte hoogtepunt moest eigenlijk nog komen bij de start van de tweede etappe. De renners maakten voor de koers echt begon een ereronde door de historische binnenstad, met als climax het onderdoor fietsen van de Domtoren. Waar tourbaas Christian Prudhomme spontaan een saluut bracht aan het publiek dat even spontaan ‘Als ik boven op de Dom sta’ inzette. Kippevel. Met enige weemoed keken we hoe het peloton de stad verliet via de singels en de Maliebaan, met het oudste fietspad van Nederland, en zwaaiden we de renners uit. Au revoir, et merci!


Wat blijft zijn de mooie herinneringen, prachtig verbeeld in onderstaand filmpje, de muurschilderingen, en fijn opnieuw bestrate wegen. Sorry critici, ik kan niets negatiefs bedenken! Het was bijna te mooi om waar te zijn, dus blijft het eigenlijk toch een droom.

Mart Smeets staat bekend om zijn karakteristieke uitdrukkingen in zijn presentatie en zijn commentaar. Volgend jaar na de Olympische Spelen neemt hij afscheid, en tijdens deze Tour de France presenteert hij voor het laatst De Avondetappe. Een greep uit het vocabulaire van het boegbeeld van Studio Sport. Eén uitspraak hoort er niet bij. Weten welke? Kijk onderaan de pagina.


deMart

(Dit artikel verscheen eerder in KRO Magazine)

De Olympische Spelen van Vancouver zijn alweer even achter de rug en de slaapachterstand van het nachtelijke sport kijken is weggewerkt. Hoog tijd om de draad weer op te pakken!

Sporters worden vaak zo goed mogelijk afgeschermd voor invloeden van buitenaf. Toch komt het regelmatig voor dat een wedstrijd bewust of onbewust wordt verstoord. De ene keer grappig, soms bedreigend of zelfs beschadigend.

Broodmes

Op mijn zesde ging ik op tennis en mijn favoriete speelster was Monica Seles. Ik was net zoals de rest van de wereld in shock toen ze in 1993 werd neergestoken tijdens een toernooi in Hamburg. Een doorgedraaide fan van Steffi Graf stak Seles, op dat moment nummer 1 van de wereld, tijdens een pauze in haar rug met een soort broodmes. Wonder boven wonder komt Seles er redelijk goed vanaf, hoewel het een tijd duurt voordat ze haar rentree maakt.





Ook Roger Federer wordt belaagd door een fan van zijn concurrent. Gelukkig raakt de Zwitser niet gewond als hij wordt geïntimideerd door een Spanjaard die de baan op rent tijdens de finale op Roland Garros in 2009. Federer blijft ongedeerd en kan zich zodanig herpakken dat hij de finale wint van Robin Söderling. Het blijft wel verbijsterend hoe dichtbij de belager kan komen. Verschillende streakers hebben dat al bewezen, maar die zijn toch meestal een stuk minder bedreigend.





Dronken Ier

Alles lijkt perfect voor elkaar bij de start van de marathon van de Olympische Spelen van Athene in 2004. De klassieke route van Marathon naar Athene over iets meer dan 42 kilometer wordt afgelegd over een vernieuwd wegdek. Na ongeveer 35 kilometer loopt de Braziliaan Vanderlei de Lima alleen op kop als er vanuit het publiek een verklede man de weg opkomt en hem het publiek intrekt. Het is Neil Horan, een Ierse priester die uit zijn ambt is gezet en ook de Grand Prix van Silverstone al eens verstoorde.


Vanderlei de Lima


Omstanders bevrijden De Lima en hij kan zijn weg vervolgen, maar wordt later toch ingehaald door Meb Keflezighi en Stefano Baldini. De laatste komt uiteindelijk als eerste over de finish in het oude olympisch stadion van Athene. Onder luid gejuich krijgt De Lima tijdens de sluitingsceremonie als troostprijs de bronzen medaille omgehangen. We zullen nooit weten waar hij was geëindigd als de dronken Ier niet op zijn pad was gekomen.

Geboeid

De toch al zwaar beladen wedstrijd tussen FC Barcelona en Real Madrid ligt in 2002 een tijd stil. Een actievoerder ketent zichzelf met handboeien vast aan een van de doelpalen in Nou Camp. De ketenen worden verbroken door beveiligers en de wedstrijd kan worden vervolgd.



Actievoerder

Soap

Het gebeurt niet voor het oog van de camera, maar dat maakt het voorval niet minder verbijsterend. De Amerikaanse kunstrijdsters Nancy Kerrigan en Tonya Harding strijden samen om kwalificatie voor de Olympische Winterspelen van Lillehammer in 1994. De tweestrijd ontwikkelt zich tot een ware soap als Kerrigan een paar maanden voor de Spelen na een training wordt opgewacht door een man die is ingehuurd door de ex-man van Harding. Hij slaat haar met een metalen pijp op haar knie.





Kerrigan herstelt wonderbaarlijk snel en kan toch afreizen naar Lillehammer. Ze wint uiteindelijk zilver achter Oksana Bajoel. Ook Tonya Harding mag meedoen, nadat ze heeft gedreigd met juridische stappen. Haar kür eindigt in mineur, mede door een gebroken veter.

Close-up

Giuseppe Guerini lijkt in 1999 tijdens de touretappe naar Alpe d’Huez op weg naar de grootste zege in zijn carrière. Tot een supporter met een fototoestel te laat aan de kant gaat. De Italiaan komt ten val, maar kan zijn weg gelukkig snel vervolgen en komt toch als eerste aan.





Strandbal

Om toch ook nog een beetje vrolijk af te sluiten tot slot het doelpunt dat Darren Bent dit seizoen scoorde voor Sunderland tegen Liverpool. De supporters van The Reds zullen er minder positief aan terugdenken. Een strandbal komt in het strafschopgebied van Liverpool terecht. Het stuk speelgoed verandert het schot van Bent zodanig van richting dat doelman Reina de bal niet meer kan keren. Het betekent duur puntverlies voor Liverpool door een goedkoop stuk speelgoed.