Het is precies een jaar geleden dat Londen even het hart van de sportwereld was. De Olympische Spelen werden een feest en het was altijd al mijn droom dit een keer mee te maken. Die droom kwam uit, maar wat lijkt het alweer lang geleden. Mooie herinneringen blijven, en bij gebrek aan een echte sportzomer tijd voor een terugblik aan een bijzondere trip!

Day 1

Op de dag van de opening landen we in olympisch Londen, ik was er al vaker maar het is duidelijk anders dit keer. Overal is het olympische logo zichtbaar, een olympische baan op straat en op het vliegveld worden we al ontvangen door een hele vriendelijke Britse ambassadrice die ons overlaad met tips en foldertjes. De toon voor de komende dagen is gezet.

Overal op straat en in de metro tref je mensen in hun landskleuren: supporters, sporters of begeleiders, de laatste herkenbaar aan de accreditaties om hun nek. De Britten hebben het metroverkeer maximaal opgevoerd en hoewel het soms stampvol is, gaat het reizen bijna altijd goed. We beginnen met een bezoek aan de Tower Bridge, voor de gelegenheid versierd met de olympische ringen. Het is ontzettend druk, later blijkt omdat de olympische vlam zou passeren, maar dat hadden we even gemist. We doen licht tegen beter weten in nog een poging bij de openingsceremonie te komen, maar verder dan de buitenste ring van het Olympic Parc komen we niet. De sfeer die er heerst is bijzonder en vol verwachting, met iedere tien meter een vrijwilliger die de meute de goede kant opstuurt en je een ‘great day’ wenst. We bekijken de opening in het Holland Heineken House, ook leuk maar natuurlijk waren we er graag bij geweest. De terugreis naar het hotel is hectisch, ook hier heeft de NS (sponsor van het HHH) bussen ingezet maar het is stressen en duwen om de laatste metro te halen.

Day 2

De eerste dag van de Olympische Spelen begint vroeg. Samen met nog vele andere supporters gaan we op weg naar The Mall, waar zowel het beachvolleybal als wielrennen is. Het wielrennen is grotendeels gratis te zien en met Cavendish als thuisfavoriet trekt het veel publiek. De stromen komen door elkaar en de Britse vrijwilligers die niet hadden verwacht dat de vele buitenlanders hun cue-technieken niet snappen, raken lichtelijk in paniek. Toch bereiken we redelijk vlot de ingang van Horse Guards Parade waar de securitycheck wacht, de eerste van velen. Wel terecht natuurlijk, maar de zwaarbewapende Britse militairen zijn erg vriendelijk waardoor de sfeer toch gemoedelijk blijft. Grappig is dat bij de eettentjes nergens reclame is, maar bijvoorbeeld slechts ‘fish’ op de borden staat. In de toiletten zijn de merknamen van de handdrogers zelfs afgeplakt. Voor de officiële partners van het IOC is uiteraard wel alle ruimte.

Het beachvolleybaltoernooi wordt afgewerkt in een speciaal opgebouwd stadion op de paradeplaats van de Horse Guards Parade. Een unieke locatie middenin Londen met fantastisch uitzicht op het parlement, de Big Ben en London Eye. De zon schijnt en de sport is erg attractief om naar de kijken, de spelers vechten voor iedere bal en de speaker en opzwepende muziek doen de rest. Tijdens de time outs verzorgen Ken en Barbie-achtige dansers in strandkleding een behoorlijk lachwekkende performance. De sfeer zit er lekker in, waarschijnlijk mede door het bier dat vooral de Britten ondanks de vroege zaterdagmorgen moeiteloos wegwerken. Dat bier wordt overigens verkocht in plastic flesjes, wat mij nogal verbaast. In voetbalstadions zal je dat nooit tegenkomen. Later, tijdens de 100-meter finale zou er met zo’n flesje worden gegooid, dus over vier jaar in Rio zullen we ze ook wel niet meer terugzien.

De tweede venue van de dag die we bezoeken is ExCel, een enorm Jaarbeursachtig complex waar ook tafeltennis en verschillende vechtsporten worden gedaan. Wij komen voor het judo, waarbij de Nederlandse deelnemers van die dag Birgit Ente en Jeroen Mooren er helaas al uitliggen. Ente neemt later nog plaats op de behoorlijk oranje gekleurde tribune, in tranen. Haar olympische droom ligt in duigen. Ondanks dat ‘we’ niet meer meedoen, genieten we toch van mooie en spannende sport. Uiteindelijk winnen een Rus en een Braziliaanse judoka en is het toch ook bijzonder een medailleceremonie mee te maken. Na afloop blijkt de grootte van de Olympische Spelen, ExCel stroomt leeg en het dichtbij zijnde metrostation wordt afgesloten vanwege de drukte. We worden omgeleid en na een wandeling komen we bij een andere waar het minder druk is. In het hotel kijken we op tv naar de zwemfinale waarbij de Nederlandse dames net naast het goud grijpen. Enigszins teleurgesteld gaan we toch nog even naar het Holland House. Helaas lopen er vrij veel bobo’s rond die avond, de mythe van het HHH krijgen we daardoor niet helemaal mee. Het sponsorgehalte is erg hoog en wat er verkocht wordt is duur. Bij een huldiging zal het er ongetwijfeld geweldig zijn, maar ons viel het wat tegen.

Day 3

Het olympisch hockeytoernooi start vandaag al vroeg met de dames en wij gaan naar Nederland – België. We vertrekken om half 8 uit het hotel, want na aankomst bij het Olympic Parc is het nog een behoorlijke wandeling naar de Riverbank Arena, het hockeystadion. Het is nog betrekkelijk rustig dus ook een mooie gelegenheid om even rond te kijken. We passeren het olympisch stadion, het zwemstadion, de wielerbaan, de orbit en de enorme olympische shop. Eenmaal in het hockeystadion pikken we nog net de tweede helft van Nieuw-Zeeland tegen Australië mee. Nieuw dit olympisch toernooi is dat er op een blauw veld met een gele bal gespeeld wordt, het is opvallend hoeveel beter het spel zo te volgen is. Er zitten veel Nederlanders op de tribune, waaronder Willem-Alexander en Maxima en enthousiast aanmoedigende prinsesjes en ook Filip en Mathilde van België zijn er met hun kinderen. Naast mij zit een Nederlandse vrouw die helaas meer oog heeft voor haar iPhone en het bellen van haar connecties dan voor de sport op het veld, maar gelukkig is de rest om mij heen wel enthousiast. Nederland wint vrij eenvoudig en in de tweede helft slaat het weer om en worden we verrast door een echte Britse shower, de poncho’s hebben we dus niet voor niets mee. Op de terugweg is het een stuk drukker op het olympic parc, het lijkt wel een mierenhoop. De shop slaan we over, want er staat een gigantische rij.

We gaan op weg naar Knightsbridge om de wegwedstrijd van het wielrennen bij de vrouwen te gaan bekijken. We vinden een lunchtentje pal aan het parcours en tegenover Harrods en hebben ruim de tijd om even lekker te lunchen. Via de internetradio volgen we de koers en het blijkt dat Marianne Vos samen met twee anderen op kop rijdt. Als we buiten langs de dranghekken staan in afwachting van de rensters breekt de Londense hemel opnieuw open: een enorme hoosbui dus wederom de poncho’s aan. Er is tijd om precies één foto te maken en Marianne haar naam na te schreeuwen. De rensters die voorbij flitsen in het noodweer geven een heroïsch beeld. Op de radio horen we dat Vos wint in de sprint en we staan in de stromende regen te juichen op een Londense stoep met de oortjes in. We worden gefeliciteerd alsof we zelf hebben gewonnen door willekeurige Britten die ook stonden te kijken en later nog in de metro door een vrijwilliger die we eerder de weg hadden gevraagd: ‘Your lady won!’. Sport verbroedert en we drinken er samen met nog wat andere Nederlanders een pint op in een pub. Op de terugweg naar het hotel gaan we langs de olympische shop op St. Pancras station en kopen voor een vermogen aan olympische souvenirs onder het motto ‘nu we er toch zijn’. We eten in een restaurant met sport op een groot scherm en daarna nog naar het HHH, helaas zonder huldiging van Marianne Vos want ze moet later die week nog de tijdrit rijden. We zien wel haar ouders bij de uitgang. Het was een fantastische dag: met olympisch hockey, het koningshuis en een gouden medaille. Wat wil je nog meer?

Day 4
Een bezoek aan Wimbledon zorgt voor een passende afsluiting van vier fantastische dagen Olympische Spelen. Het complex ligt aan de rand van een typisch Engelse woonwijk waar je eerst doorheen wandelt vanaf de metro. Maar dan ineens zit je met je neus bovenop het heilige gras. Het complex is prachtig aangelegd met klimop en overal bloembakken en ook de olympische aankleding is geheel in stijl paars en groen. We hebben kaarten voor het centre court en ondanks dat we vrij hoog onder het dak zitten, heb je toch het gevoel bovenop de baan te zitten. De spelers dragen geen wit zoals gebruikelijk is op Wimbledon maar de kleuren van hun land en dat is een apart gezicht. We hebben het enorm getroffen met het speelschema, want we krijgen eerst een wedstrijd te zien van Azarenka en daarna zelfs van Federer! Azarenka blijkt nog harder te schreeuwen dan op tv en de Zwitser maakt korte metten met Beneteau. We genieten van zijn spel en vooral van zijn backhand waarmee hij de Fransman soms alle hoeken van de baan laat zien. Hoewel het in het begin nog rustig is, zitten de tribunes tijdens de wedstrijd van Federer lekker vol en moet hij zelfs wachten met serveren vanwege de wave die rondgaat.

Voor we het weten is de wedstrijd afgelopen en moeten we ons haasten naar het vliegveld. The games will go on, maar dan op televisie, de mooie successen van Epke, Dorian, Ranomi, de hockeyteams en vele anderen zouden nog volgen. De dagen in Londen gingen ontzettend snel voorbij, vanwege ons drukke schema en de vele indrukken en mooie momenten. Wat echt opviel was de gemoedelijke sfeer die heerstte in Londen, waar de Britten normaal vaak ook al zo vriendelijk en beleefd zijn en rustig in de rij staan. Met de vele nationaliteiten die er rondlopen, met of zonder sportkleding voel je je echt een wereldburger op de Olympische Spelen. Mensen zijn over het algemeen erg vriendelijk en maken makkelijker contact met elkaar. Er is concurrentiestrijd op een leuke sportieve manier. De liefde voor de sport heb je gemeen. Helaas geldt dit niet voor alle sponsors en bobo’s, maar sport en commercie kunnen nou eenmaal niet zonder elkaar.

De olympische droom die ik al van kinds af aan had om ooit de Olympische Spelen mee te maken, is meer dan uitgekomen. Ik vrees dat ik voorgoed besmet ben en hoop er over drie jaar in Rio weer bij te zijn. Want zoals inmiddels koning Willem-Alexander het verwoordde in Londen Late Night: ‘De Olympische Spelen zijn mooier dan 26 WK’s bij elkaar.’ Amen.