Leeuwinnen

Waar bij veel sporten mannen en vrouwen gelukkig steeds meer als gelijkwaardig worden gezien, is vrouwenvoetbal voor sommigen nog steeds onterecht een lelijk eendje. Terwijl het een van de grootste sporten in opkomst is, vooral onder meisjes. Hoog tijd om af te rekenen met dat imago dus! Daarom is het ook zo mooi dat het EK in Nederland groots is aangepakt, inclusief oranjeparade en koninklijke aanwezigheid bij de openingswedstrijd. Wat een mooi statement maken Willem-Alexander en Máxima daarmee: vrouwenvoetbal is serieuze topsport. De afgevulde in het oranje gehulde Galgenwaard is daar nóg een bewijs van.

Continue reading

Lieve Fanny,

Rise and shine! Geen wolken maar zon, dus als een haas met de taxi naar het christusbeeld. Wel nog een beetje ochtendspits en de Brazilianen toeteren zich gek, maar ik ben er nog vrij snel. Ook de ticket voor de tram is zo gekocht en voor ik het weet ben ik naar boven. De berg is een beschermd natuurgebied en je ziet mooie planten. Onderweg stopt de tram een paar keer omdat er een andere gepasseerd moet worden.

Wereldwonder

Eenmaal boven is het uitzicht adembenemend, er staat wel vrij veel wind. Het valt me nog mee met de drukte, hoewel het aan de voet van het beeld natuurlijk wel vol is. Er liggen matjes met kussens op de grond, zodat je liggend een foto kunt maken. Een grappig gezicht. Vanaf de berg kun je rondom de hele stad zien, van de stranden en de suikerbroodberg tot het Maracaña. Het beeld zelf is een grote mozaïek, dat zie je eigenlijk pas echt goed als je dichtbij bent. Zowel het beeld als het uitzicht zijn enorm de moeite waard, volkomen terecht dat dit een van de zeven nieuwe wereldwonderen wordt genoemd.

Ook weer met de tram naar beneden en met de taxi rijden we rond het meer waar de roeiwedstrijden bezig zijn. Het waait wel, maar gelukkig gaat het vandaag wel door. In het Holland Huis kijk ik naar judo en zie beide Nederlanders eruit vliegen. Tom Dumoulin en Anna van der Breggen zijn er ook weer, voor opnames.

Máxima

Het wordt langzaam aan tijd om te gaan, de spullen zijn ingepakt en nog even genieten van de zon en het strand van Ipanema. Daar wordt ik aangesproken met ‘Máxima!’ door een Argentijns stel. Ze blijken geen fan te zijn vanwege het verleden van haar vader. Ik leg uit dat het in Nederland ook een issue was, maar dat ze het als koningin wel goed doet. Dat vinden ze dan wel weer leuk om te horen. Zij hockeyt ook en we hebben het over het hockeytoernooi en Nederland en Argentinië. Daarna drink ik een coco verde, die hakken ze ter plekke open met een enorm mes en dan drink je het op met een rietje. Heel erg lekker en volgens Luba werkt het ook tegen allerlei kwalen.

Ik neem afscheid van het strand en van Luba, zij met de woorden ‘God bless you’. Zij en Rio waren geweldig, ik zal ze missen! En ik kom nog met een uitgebreide terugblik dus nog niet getreurd 😉

Je Annie

Warschau
Het nationale stadion van Warschau, gezien vanuit de oude stad.

Nu het EK voor de deur staat, komt ook de discussie op gang of “we” wel moeten voetballen in een land waar schending van de mensenrechten schering en inslag is. Los van de vraag of Oekraïne een land met een verwerpelijk regime is, moeten we ons afvragen of het daarvoor niet veel te laat is. De discussie werpt een schaduw over het toernooi, waar vooral sporters, fans en de lokale bevolking mee getroffen worden die al jaren naar het toernooi toewerken en niets met politiek te maken hebben.

Net als vier jaar geleden bij de Olympische Spelen in Beijing komt de kritiek pas echt op gang in de aanloop naar het evenement, terwijl dit eigenlijk bij de toewijzing van dergelijke sporttoernooien zou moeten gebeuren. Nu is het aflasten van het toernooi eigenlijk nog de enige oplossing om de critici de mond te snoeren en deze drastische stap zal niet snel worden gezet. Daarvoor zijn de belangen gewoon te groot en is de discussie eigenlijk zinloos geworden.

Sport en politiek horen gescheiden te blijven. Je kunt de sporters en fans niet laten opdraaien voor beslissingen die jaren eerder door ontransparante toewijzingscommissies zijn genomen. Natuurlijk mag er best ruimte zijn voor discussie, het maken van een statement of de dialoog op gang brengen voor het oog van de wereld kan ook als winst worden gezien. Kijk maar naar de aandacht die er in 2010 was voor de sloppenwijken in Zuid-Afrika, problemen die de krantenkoppen anders waarschijnlijk niet gehaald zouden hebben.

Om op de lange termijn dit soort problemen te voorkomen zal de openheid bij de toewijzing van grote sportevenementen drastisch moeten worden verbeterd. Hierdoor verlopen de procedures niet alleen eerlijker, maar is er mogelijkheid om landen te dwingen ook echt iets te verbeteren, omdat het feest anders gewoon niet doorgaat. Stel een land waarbij twijfels zijn over bijvoorbeeld mensenrechten heldere deadlines en zorg voor alternatieve locaties als deze niet gehaald worden. Hierdoor kan echt een statement gemaakt worden, zonder alleen achteraf met de beschuldigende vinger te wijzen.

Lees ook dit artikel over de boycot van de Olympische Spelen in Moskou en bekijk de uitzending van Andere Tijden hierover.

Weer niet… Net als in 1974 en 1978 slaagde het Nederlandse Elftal er gisteren niet in om de WK-finale te winnen. Toch komt er morgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Hebben we dan niets geleerd van 1974? Winnen is belangrijker dan meedoen!

Het is ver voor mijn tijd, maar de beelden van de polonaise door de tuin van het Catshuis zijn behoorlijk tenenkrommend (zie einde filmpje). Begrijp me niet verkeerd, onze jongens hebben het goed gedaan in Zuid-Afrika en verdienen waardering. Bert van Marwijk heeft een team gesmeed dat won van Brazilië en het schopte tot de finale, waarin “we” helaas ook niet veel verder kwamen dan schoppen. Het is de vraag of het team echt zit te wachten op een huldiging, inclusief rondvaart.

Misschien zat het er gisteren gewoon niet in. Eerlijk is eerlijk: Spanje was net iets beter en kon zich gelukkig prijzen met de steun van de Engelse scheidsrechter. Howard Webb besliste de wedstrijd natuurlijk niet in zijn eentje, maar mat wel heel nadrukkelijk met twee maten. De Spanjaarden gingen maar al te graag tegen de grond en vroegen herhaaldelijk om kaarten, wat in een toch niet al te ver verleden ook met een kaart werd bestraft. De latere matchwinner Iniesta liet zich makkelijk vallen na een klein duwtje van Heitinga, wat de verdediger op zijn tweede gele kaart kwam te staan. Daarnaast bespaarde Webb dezelfde kleine Spaanse middenvelder een rode kaart voor natrappen naar Mark van Bommel.

Als telt niet in de sport. Ik ben bang dat ik nog jaren zal praten over deze wedstrijd, net als mijn vader doet over de finales van 1974 en 1978. Een nieuwe verloren generatie is geboren. Misschien schrijf ik er over twintig jaar een boek over en dan is het mooi geweest. Zaterdagnacht droomde ik dat het al maandag was en dat ik niet wist hoe de finale was afgelopen. Achteraf misschien wel de beste oplossing.

Het juichen is Zuid-Afrika inmiddels wel vergaan na de nederlaag tegen Uruguay. Anders was dat na de eerste WK-goal van Tshabalala tegen Mexico die op een wel hele bijzondere manier werd gevierd. Was een een variant van de Macarena of iets typisch Zuid-Afrikaans? Kijk en oordeel zelf.





Een doelpunt vieren kan op allerlei manieren en achteraf kijk je er soms toch net iets anders naar. De beelden van Diego Maradona na zijn goal tegen Griekenland op het WK in 1994 zijn hier een voorbeeld van. Na de wedstrijd werd hij betrapt op het gebruik van doping en moest hij het WK verlaten.





Het fragment van de Italiaan Tardelli werd bij het vijftigjarig jubileum van Studio Sport omschreven als de tomeloze Tardelli. Een treffendere titel is bijna niet te bedenken voor de extatische manier waarop hij zich realiseerde dat hij zijn land wereldkampioen zou maken. Echt een kippenvelmoment.





In 2006 viert landgenoot Fabio Grosso zijn beslissende doelpunt in de halve finale tegen Duitsland min of meer op gelijke wijze, een ode aan Tardelli.





Roger Milla is wereldberoemd geworden op het WK in 1990. Vanwege zijn doelpunten, maar vooral ook vanwege zijn dansjes bij de cornervlag. De ageless lion uit Kameroen is met zijn 42 jaar in 1994 nog altijd de oudst scorende speler op een WK. Let bij het tweede doelpunt in dit filmpje uit 1990 ook op het balgevoel van onze grote vriend René Higuita.





De komende beelden uit 1994 zullen bij menig Nederlandse voetbalfan nog op het netvlies staan. Bebeto was net vader geworden en vierde het tweede doelpunt van Brazilië daarom wiegend, samen met Romario en Mazinho.





Zouden de Nederlandse invloeden van Guus Hiddink gezorgd hebben voor de schaatspassen die de Koreaan Ahn maakte na zijn goal tegen USA op het WK van 2002?





Brian Laudrup ging er maar even bij liggen na zijn streep tegen Brazilië op het WK van 1998.





De overwinning van Senegal op regerend wereldkampioen Frankrijk in de openingswedstrijd van het WK in 2002 was een sensatie, mede door het feestje na de goal van Papa Bouba Diop.





Ben benieuwd wat turncommentator Hans van Zetten hiervan zou vinden… Er komt echt geen einde aan de serie sprongen van Julius Aghahowa na zijn goals voor Nigeria. Zijn landgenoot Obafemi Martins kan er ook wat van, dus het is te hopen dat hij nog een goal maakt op dit WK.





Het gaat helaas niet altijd goed, zo bewees Boudewijn Zenden in de troostfinale van het WK in 1998. De salto die hij probeerde te maken na zijn goal tegen Kroatië kwam niet van de grond.