Lieve Joop,
Na het spectaculaire goud van Sifan Hassan hebben we alleen de sluitingsceremonie nog te goed. De lijst met evenementen in de ticket-app die verder prima werkte, is na twee weken bijna leeg. Met een beetje een weemoedig gevoel nog een keer naar het Stade de France, maar ook erg benieuwd en bijzonder om een keer bij te zijn. Parijs was ver voor mij zoals eerder beschreven, maar het werd de reis van mijn leven. Het was gewoon fantastisch en onbetaalbaar, op alle fronten.
Lieve Joop,
Het nieuws van de dag is natuurlijk dat er toch gezwommen is in de Seine! Niet door ons, maar op weg naar het boogschieten bij Invalides zien we wel een glimp van de triatlon bij de mannen bij Pont Alexander III, de vrouwen zijn dan al geweest. Wij zijn dan al de controle voor het boogschieten voorbij en hebben daardoor een wat hoger vrij zicht op het fietsonderdeel, leuke bonus om nog even mee te nemen! Tijd om even terug te blikken op de afgelopen dagen.
Triatlon bij Pont Alexandre III
Daar stond ik dan voor de klas! Mijn nichtje Fenna had tegen haar juf gezegd dat ik wel les kon geven over de Olympische Spelen, dus zo geschiedde…
Mijn beelden van het OKT eind december er maar eens bij gepakt en uitgezocht. Wie had kunnen vermoeden dat deze twee krap zes weken later olympisch kampioen zouden zijn?
Onverwacht succes maakt de Spelen zo mooi! Esmee Visser (en haar leuke coach die toen al opviel door zijn enorme enthousiasme) en Carlijn Achtereekte.
De climax van de olympische openingsceremonie is altijd het ontsteken van de olympische vlam. Het vuur speelt een rol sinds de Olympische Spelen van Amsterdam in 1928, het is dan nog een medewerker van het gasbedrijf die het vuur aansteekt zonder veel poespas. In de jaren die volgen, wordt het moment steeds belangrijker gemaakt en neemt het spektakel steeds grotere vormen aan. Er gaat ook weleens wat mis en het loslaten van duiven blijkt niet altijd een goed idee te zijn…
