Lieve Fanny,

Rise and shine! Geen wolken maar zon, dus als een haas met de taxi naar het christusbeeld. Wel nog een beetje ochtendspits en de Brazilianen toeteren zich gek, maar ik ben er nog vrij snel. Ook de ticket voor de tram is zo gekocht en voor ik het weet ben ik naar boven. De berg is een beschermd natuurgebied en je ziet mooie planten. Onderweg stopt de tram een paar keer omdat er een andere gepasseerd moet worden.

Wereldwonder

Eenmaal boven is het uitzicht adembenemend, er staat wel vrij veel wind. Het valt me nog mee met de drukte, hoewel het aan de voet van het beeld natuurlijk wel vol is. Er liggen matjes met kussens op de grond, zodat je liggend een foto kunt maken. Een grappig gezicht. Vanaf de berg kun je rondom de hele stad zien, van de stranden en de suikerbroodberg tot het Maracaña. Het beeld zelf is een grote mozaïek, dat zie je eigenlijk pas echt goed als je dichtbij bent. Zowel het beeld als het uitzicht zijn enorm de moeite waard, volkomen terecht dat dit een van de zeven nieuwe wereldwonderen wordt genoemd.

Ook weer met de tram naar beneden en met de taxi rijden we rond het meer waar de roeiwedstrijden bezig zijn. Het waait wel, maar gelukkig gaat het vandaag wel door. In het Holland Huis kijk ik naar judo en zie beide Nederlanders eruit vliegen. Tom Dumoulin en Anna van der Breggen zijn er ook weer, voor opnames.

Máxima

Het wordt langzaam aan tijd om te gaan, de spullen zijn ingepakt en nog even genieten van de zon en het strand van Ipanema. Daar wordt ik aangesproken met ‘Máxima!’ door een Argentijns stel. Ze blijken geen fan te zijn vanwege het verleden van haar vader. Ik leg uit dat het in Nederland ook een issue was, maar dat ze het als koningin wel goed doet. Dat vinden ze dan wel weer leuk om te horen. Zij hockeyt ook en we hebben het over het hockeytoernooi en Nederland en Argentinië. Daarna drink ik een coco verde, die hakken ze ter plekke open met een enorm mes en dan drink je het op met een rietje. Heel erg lekker en volgens Luba werkt het ook tegen allerlei kwalen.

Ik neem afscheid van het strand en van Luba, zij met de woorden ‘God bless you’. Zij en Rio waren geweldig, ik zal ze missen! En ik kom nog met een uitgebreide terugblik dus nog niet getreurd 😉

Je Annie

Lieve Fanny,

Na weer een korte maar wel goede nacht op weg naar het Sambodromo. Dit is het stadion waar jaarlijks de beroemde carnavalsoptocht van Rio wordt gehouden, eigenlijk een weg met tribunes erlangs. Het is ontworpen door de bekende Braziliaanse architect Oscar Niemeyer en ondanks dat het op het eerste gezicht nogal een betonnen roestbak is, zie je het design er wel in terug. Op deze Olympische Spelen is het Sambodromo het toneel voor het handboogschieten, en ze hebben het mooi aangekleed. Op de achtergrond zie je heuvels met wat mij favelas lijken en de lucht is donker. Het is vandaag echt Nederlands weer en winderig.

Vissershoedjes

Boogschieten is leuk om naar de kijken, het heeft de spanning van darten maar de deelnemers zien er wel atletisch uit. En het heeft toch altijd iets Wilhelm Tell-achtigs. Bij de Aziatische deelnemers zijn vissershoedjes populair. Op de tribune is het gezellig vol, mede door een enorme Braziliaanse familie. De boogschutters lijken last te hebben van de wind en daar aan te moeten wennen, maar er daarna op te anticiperen. Er vallen toch regelmatig maximale scores.

Voor Nederland verschijnt Mitch Dielemans in het strijdtoneel. Hij moet het opnemen tegen een Japanner die vier jaar geleden zilver won in Londen, en is daar helaas niet tegen opgewassen. De Braziliaan naast me helpt met het vasthouden van de Nederlandse vlag, wat best lastig is in de wind. Daar heeft het in ieder geval niet aan gelegen.. 😉

De wijk rond het Sambodromo is duidelijk wat minder welvarend. De huizen zijn vervallen en op een stukje gras ligt een man bewegingsloos op de grond. Er staan twee hulpverleners omheen naar hem te kijken, een naar gezicht.

Vlam

Met de metro ga ik naar het centrum. Daar is bij de Candelariakerk de Boulevard Olimpico ingericht aan een haven. Er staat een kleinere versie van de olympische vlam, met op de achtergrond de kerk. De vlam is fascinerend om naar de kijken, net als die bij de openingsceremonie beweegt hij continue. Verder is het hier een soort fanpark met grote schermen en biertentjes. Enige minpuntje is het grauwe weer maar gelukkig is het nog droog. En jammer dat ze judo uitzenden, in plaats van de tijdrit van Tom. Eigenlijk wilde ik daarheen, maar het is erg ver weg en niet te combineren met het boogschieten en ik wil vandaag ook wat van de stad zien.

Ik bezoek de kathedraal van San Sebastiaan. Van buiten een foeilelijke betonnen kegel, van binnen is het een prachtige donkere ruimte met enorme glas- in-loodramen. De banken zijn in een ronde vorm om het altaar heen geplaatst. Via een uitgang zie je het Christusbeeld in de verte. Opvallend vind ik het dat je hier nergens een kaarsje kunt opsteken, blijkbaar doen ze dat hier niet.

Kilorestaurant

Eindelijk gegeten in een kilorestaurant! Het schijnt in Brazilië een bekend fenomeen te zijn: je loopt langs een buffet, schept op wat je wilt en je bord gaat op een wegschaal. Je betaalt naar gewicht, dus op zijn Hollands volstouwen heeft geen zin. Drankjes komen ze gewoon aan tafel brengen, de wijnglazen zijn enorm en er is tv met Olympische Spelen. Wat wil je nog meer? Eten was lekker en een groot aanbod, gelukkig ook veel groente. Dat was wel even nodig…

Krijg via sms door dat Tom Dumoulin zilver heeft gewonnen en Anna van der Breggen brons. Dus weer een feestje vanavond! Vraag me af hoe Tom zich voelt. Misschien toch blij met een medaille ondanks die pols of toch vooral goud verloren? De winnaar Fabian Cancellara gun ik het dan ook wel weer, hopelijk krijgt Tom nog een nieuwe kans, maar het blijft nu waarschijnlijk toch altijd als, als, als.

Op straat zijn de Brazilianen erg aardig over het algemeen en willen je graag helpen. Soms word je volledig de verkeerde kant opgestuurd omdat ze het zelf eigenlijk ook niet weten of we elkaar verkeerd begrijpen. Het is allemaal heel goed bedoeld, maar ik red me over het algemeen prima met een plattegrondje. Zo gauw je daarop kijkt, komen de mensen al op je af in het centrum. Daar spreken meer mensen Engels en die vragen of ze je kunnen helpen en begrijpen dan ook dat het soms niet hoeft, gelukkig.

Op tv zie ik dat het in het Olympic Parc echt regent, hier valt dat gelukkig mee. Het tennis ligt stil en het roeien is afgelast. Niet echt weer voor sightseeing maar gewoon een beetje door het centrum lopen en sfeer proeven is ook leuk. De voorspellingen voor vanmiddag zijn niet best, dus in het ‘slechtste’ geval wordt het sport kijken in het Holland Heineken Huis. Hoewel het nat maar niet koud is, zag ik een Braziliaan met handschoenen aan, maar wel op slippers. Het is hier tenslotte winter..

Het werd inderdaad sport kijken in het Holland House, een zwembad in de regen heeft altijd iets treurigs maar onder het afdak is het lekker droog. Turnen en hockeysters gekeken en daarna even naar huis om te douchen en vast in te pakken. Voor het eerst deze week weer een lange broek aan.

Dan eindelijk de huldiging van Anna van der Breggen die vandaag ook nog brons won bij de tijdrit. Toch wel grappig om te zien hoe ongemakkelijk die sporters zich vaak voelen tijdens zo’n huldiging. Het is natuurlijk ook niet iets wat ze dagelijks doen en ze hebben de afgelopen maanden in een cocon naar de Spelen toegeleefd.

Tom Dumoulin versprak zich dat hij best blij was met zijn gouden medaille, een teken dat hij al wel realistisch kan kijken naar zijn prestatie. Al met al een mooie afsluiting hier. Morgen hopelijk nog naar het christusbeeld als het niet weer bewolkt is. En daarna alweer naar huis :'(

Je Annie

Lieve Fanny,

Via een korte stop bij een enorme slippershop weer op weg naar Deodoro, voor rugby. Deze venue is toch wel het minste, het is gewoon ver weg en als je bent aangekomen nog een heel eind lopen. Ook de ingang is niet handig, er staat een lange rij voor de security check. Bij het Olympic Park is dit echt beter geregeld. Je merkt wel de Brazilianen iedere dag beter worden in crowdmanagement, ze passen steeds dingen aan. Het is ook allemaal niet erg, maar aangezien ik best wel last van mijn rug heb is iedere stap minder meegenomen natuurlijk. 

De trein naar Deodoro was niet veel sneller dan de bus, wel wat comfortabeler. Onderweg een glimp opgevangen van het beroemde Maracañastadion en de heuvels met favelas. In de trein heb je een beetje het idee of je op een markt zit. Het is een komen en gaan van verkopers met allerlei spullen, van eten en drinken tot batterijen en zelfs panterprinttasjes. Die een jongen naast me nog koopt ook, vast voor zijn vriendin.

Sorry, mate

Bij het rugby is het gezellig druk, vooral met Australiërs. De zon schijnt, dus ik heb maar even een olympisch petje aangeschaft. Rugby sevens bij de mannen is inderdaad echt spectaculair. Paar maanden geleden sprak ik een voormalig rugby-international die zei dat ik ook echt naar de mannen moest gaan. Door zijn enthousiasme toch nog een kaartje gekocht en daar zeker geen spijt van. Het gaat allemaal nog net wat harder, de sfeer op de tribune is geweldig en het bier vloeit rijkelijk. Wanneer er iemand langs wil op de tribune hoor je dan ook veel ‘sorry, mate’. En dan wint Japan ook nog verrassend van Nieuw-Zeeland tot grote vreugde van de Aussies. Bijna alle wedstrijden vandaag zijn spannend tot het laatste moment. Argentinië lijkt te winnen van USA, maar de Amerikanen komen terug. Toch winnen de Argentijnen nog in de slotseconde. Dat maakt de sport ook extra spannend en aantrekkelijk.

Het valt me trouwens op dat heel veel jonge Brazilianen een beugel hebben. Niet kinderen, maar zo tussen de 20-30 jaar. Luba was gisteren naar de tandarts. Van het geld dat ze met Airbnb verdient laat ze haar gebit restaureren. Daar draag ik natuurlijk graag aan bij. Boven ziet het er al mooi uit nu, maar ze had wel kiespijn vannacht. Echt zielig. Ik zou haar wodka aan willen raden, maar communiceren gaat soms toch best wel lastig en misschien levert het enorme misverstanden op, haha.  

Plastic tasjes zijn hier nog gewoon gratis, grappig dat dit al weer bijna wennen is. Ze geven alleen enorm af. Gisteren had ik het tasje van de olympische shop tussen mijn benen geklemd en toen leek het wel of mijn benen getatoeëerd waren. Vandaag weer hetzelfde bij de slipperwinkel maar dan op mn witte t-shirt dus uitkijken in het vervolg 😉

Un mondo novo

Weer op het Olympic Park even tijd genomen om een beetje te chillen en mijn rug even wat rust te geven. Er is een soort mini rotstuin aangelegd, met van die brede betonnen randen waar je op kunt zitten of liggen. De beplanting ziet er goed uit, dus er zijn ook zeker dingen op tijd af. De hele uitstraling van het park is best groen, in die zin maken ze hun slogan ‘un mondo novo’ wel waar. 

Op naar de turnfinale met de Nederlandse dames! Nog even over Yuri van Gelder, wat ontzettend triest voor die jongen dat het zo moet aflopen. En nee, ik ben geen bier met hem gaan drinken zoals sommige mensen vroegen. 

Voor de finale begint is er eerst een soort mini-openingsceremonie met een groep turners die een show opvoert met lichteffecten en geprojecteerde beelden. Alle teams komen op en worden voorgesteld, met Nederland er dus bij. Er wordt op vier toestellen tegelijk geturnd dus soms weet je niet waar je moet kijken, maar er is ook heel veel te zien. Dat de Amerikanen er met kop en schouders bovenuit steken is meteen duidelijk. Spectaculair om te zien wat de turnsters allemaal kunnen en onder deze druk. Eén fout is dodelijk. 

Nadia Comaneci, de Roemeense die als eerste een perfecte 10 scoorde is er ook. Turnen is wereldwijd echt een hele grote sport als je hier zo rondloopt. Al was het alleen al door de vele vlaggen die in de zaal hangen. Goud gaat dus naar USA met superster Simone Biles, misschien wel de nieuwe Comaneci. Nederland eindigt als zevende, een mooie prestatie. Het turnpubliek is duidelijk wel een beetje anders dan het publiek bij andere sporten tot nu toe. Het lijken mij vooral kenners: ze turnen zelf of hebben dat gedaan, ze leven enthousiast mee maar de wave komt niet echt van de grond. Ik vond het mooi dit eens mee te maken en ook nog een Nederlandse soulmate ontmoet die hier zelfs twee weken is voor de Spelen.

Huldiging

Met de bus en metro weer terug richting Heineken House en op een terrasje eindelijk normaal en lekker gegeten. Daarna naar het HHH voor de huldiging van Anicka van Emden, de judoka die vandaag brons won. Mooie beloning voor haar! Leuk feestje, maar mijn publiek gaat het toch niet helemaal worden hier. Terwijl Humberto Tan de coach van Van Emden interviewt, keuvelt een deel van de mensen lekker door. Ook na herhaaldelijke vraag om stilte. Het kakgehalte is toch vrij hoog en het is allemaal erg commercieel, maar er zijn vanavond ook opvallend veel buitenlandse bezoekers. En de Braziliaanse sambaband is leuk.

Toch was het weer een mooie sportdag, afgesloten met het typen van dit bericht aan de rand van het zwembad bij een groot scherm. Het kan slechter, zoals ze in Drenthe zeggen..

Je Annie