Lieve Joop,

Een wat langer verslag dan normaal, want er valt zoveel te vertellen en te laten zien! De beide Nederlandse hockeyteams naar de finale, wat een weelde. En we zijn er komende dagen bij, zo leuk. Gisteren eerst naar de halve finale van de vrouwen tegen Argentinië, en ook nog even nagenieten van de atletiek van dinsdag met Femke Bol die zich plaatste voor de finale van vanavond en nog meer mooie momenten. 

Het voelt toch altijd een beetje als jinxen om ver van te voren een kaartje te kopen, maar het pakt nu bij het hockey goed uit. Mijn eerste hockeywedstrijd op deze Spelen is dus meteen een grote: tegen Argentinië, toch nog altijd een soort angstgegner maar Las Leonas zijn ook niet meer helemaal wat ze geweest zijn. Een half jaar geleden op de gok een kaartje gekocht voor deze halve finale in de hoop dat Nederland poulewinnaar zou worden, en de kwartfinale zou winnen natuurlijk. 

1924

Het hockeytoernooi wordt dit keer gehouden in het olympisch stadion van 1924. Ookal is het grotendeels nieuw, het dak op de hoofdtribune doet nog wel denken aan de oude beelden en de film Chariots of Fire. Het stadion is vandaag bijna helemaal oranje gekleurd, met hier en daar wat plukjes Argentijnen, Britten, Duitsers en een verdwaalde Spanjaard. Naast mij zit een Francaise die niet bekend is met hockey maar wel erg geïnteresseerd is. Best lastig om in mijn gebrekkige Frans al haar vragen te beantwoorden met ook nog vrij specifieke termen maar het is gezellig. 

Zowel Nederlandse als de Argentijnse speelsters beginnen de warming up met een potje hooghouden met een voetbal, een grappig gezicht. De warming up is altijd leuk om te zien en ook buiten het stadion kun je zelf wat hockeytrucjes proberen en geeft een vrijwilliger uitleg aan mensen die de sport helemaal niet kennen. Zo vertelt ze dat er geen linkshandige sticks zijn. Ik heb me ingehouden maar vind het hockey kijken nog weer veel leuker sinds ik het zelf laatst weer even heb gedaan. Omdat ik weer weet hoe heerlijk het voelt en het toch ook nog kan, al was het maar even. 

Cancan

Tijd voor de wedstrijd: de ballenjongens en meisjes komen het veld op en dansen de Cancan rond de middenstip, een erg grappig gezicht. Het eerste kwart is het aftasten en Nederland komt er nog niet echt door. Ze raken ook de videoreferral kwijt en erger: Joosje Burg die een bal in haar gezicht krijgt. De wedstrijd ligt even stil en het veld moet worden schoongemaakt want het is een bloederige blessure. Gelukkig kan ze later wel verder spelen. In het tweede kwart loopt het beter en scoort Nederland twee keer via Luna Fokke en een mooie tip-in van Laura Nunnink. 

Het zicht achter het doel is door de netten niet optimaal en ook het scherm is wat ver weg, maar in de tweede helft speelt Nederland onze kant op. Het zijn ook de goedkoopste kaarten dus ik had er wel op gerekend. Fotograferen heeft met de netten niet zoveel zin, maar het is ook leuk om echt alleen de wedstrijd te volgen. Zo zien we wel perfect hoe Yibbi Jansen Oranje naar 3-0 sleept uit de strafcorner. 

Boulevard Pierre de Coubertin

Ondertussen wordt de sfeer in het stadion alleen maar beter en de Argentijnen stiller. Het blijft 3-0 de speelsters lopen een ereronde, ze zijn zichtbaar opgelucht. In een oranje optocht gaan we terug naar het station over de Boulevard Pierre de Coubertin, hoe toepasselijk. Donderdag en vrijdag hetzelfde traject voor de finales. Bij de uitgang zingen de vrijwilligers ‘Oh Champs Elysées’ en zwaaien de mensen uit, de sfeer is overal zo gemoedelijk en vrolijk en iedereen is geduldig. We gaan het nog missen. 

Na de spectaculaire honderdmeterfinaleavond stond er dinsdag ook nog een avond atletiek op ons olympische programma, gekocht bij de eerste verkooprronde twee jaar geleden. Destijds met de 5000 meter voor vrouwen, maar die is later een dag vervroegd. In die zin was de kaartverkoop niet altijd even duidelijk en het doorverkopen via de officiële kanalen ook niet, maar het is wat het is en het is toch gewoon gaaf om te gaan. Alleen soms wel wat overpriced. 

Wel krijgen we de medailleceremonie van de 5000 meter te zien met Sifan Hassan die brons won en een grapje maakt met haar Keniaanse concurrenten. Hoewel concurrenten, het valt weer eens op hoe sportief en vriendschappelijk de atleten met elkaar omgaan op alle onderdelen. 

Polsstokhoogspringkoningen

Ook de polsstokhoogspringer Armand Duplantis krijgt zijn medaille van niemand minder dan Sergej Boebka. De oude en de nieuwe polsstokhoogspringkoning. Duplantis is duidelijk een van de grote sterren van de atletiek, het stadion veert op als hij verschijnt en krijgt groot applaus ook tijdens zijn rondgang langs het publiek. Ook de Zweedse koning is er. 

Daarna begint het avondprogramma van de ‘Moeder aller sporten’, want dat is atletiek toch wel echt. Het stadion zit vol en de mensen zijn er klaar voor. De Fransen maken er iedere keer weer een show van met een aftelmoment. Een grote Franse sporter slaat drie keer met een staf op de grond, net als in het theater. Vanavond is dat Marie José Pérec, drievoudig olympisch kampioen en ontsteekster van de vlam vorige week. 

Dan is het Femke Bol-tijd, dat ook haar ster rijzende is, is meteen duidelijk. Niet alleen de vanavond opvallend vele Nederlanders veren op, ook de Britse fans voor ons richten hun camera’s op haar. Ze meet met haar passen het startblok op de goede plek en loopt relatief simpel naar de finale. Haar rivale Sydney McLaughlin-Levrone heeft dat een heat eerder al gedaan. Het is mooi om te zien hoe ze over de hordes vliegen. Wat gaat de finale brengen? Ik hoop vooral op een episch gevecht. 

Lancer de marteau

Het atletiekprogramma trekt weer in een sneltreinvaart aan ons voorbij. Er is verspringen dat voor de tweede keer op rij wordt gewonnen door de Griek Miltiadis Tentoglou, het hamerslingergoud dat in het Frans de prachtige naam ‘lancer de marteau’ heeft, gaat net als bij de mannen naar Canada. De steeplechase voor vrouwen eindigt in een spectaculaire eindsprint en sowieso waanzinnig hoe mooi de vrouwen dit megazware onderdeel over hoge hindernissen en door de waterbak afwerken. Ze liggen ook allemaal kapot op de grond na de finish, op de winnares na. Dat is de voor Bahrein lopende Keniaanse Winfred Yavi in een nieuw olympisch record. 

Er wordt nog een olympisch record gebroken, de Amerikaan Cole Hocker wint verrassend 1500 meter, de favoriete Noor en titelverdediger Jakob Ingebrigtsen valt zelfs helemaal buiten de prijzen. Niels Laros wordt zesde en loopt weer een Nederlands record, een belofte voor de toekomst samen met Stefan Nillissen die negende wordt in een nieuw persoonlijk record. Het kan eigenlijk niet beter. 

De avond sluit af met de 200 meter voor vrouwen en opnieuw een lichtshow. Iets korter dan bij de 100 meter en het is nog niet zo donker, maar het blijft spectaculair. De lampjes worden gerecycled want Parijs wil duurzame Spelen organiseren. Na afloop kun je de bandjes inleveren, en de batterijen waren blijkbaar nog niet leeg. 

De Amerikaanse Gabrielle Thomas wint voor Julian Alfred, de winnares van de 100 meter. Tot slot de medailleceremonie van de 1500 meter, de prijzen worden uitgereikt door prins Albert van Monaco en Sebastian Coe, zelf tweevoudig olympisch kampioen op dit onderdeel en tegenwoordig voorzitter van de Internationale Atletiekunie. Ook een soort sportieve royalty dus. 

Efficiënt 

Binnen een uur zijn we alweer thuis vanuit het Stade de France, efficiënt is niet voor niks een Frans woord. Het vervoer rond het stadion is optimaal geregeld en mensen die slecht ter been zijn, krijgen voorrang. Thuis genieten we nog even na van alle indrukken op het balkon met het mooie uitzicht over nachtelijk Parijs voor we kunnen slapen. 

Voor de atletiek gingen we naar de olympische shop bij het stadion. Na een kwartiertje in de rij ‘mogen’ we naar binnen om onze slag te slaan. Want zo voelt het toch wel, er ontstaat toch een soort extra hebberigheid door het wachten. Eerst waren we al naar een olympische winkel op Montparnasse maar die was gek genoeg al vrijwel leeggekocht. 

Ook de gewone winkels verkopen wel olympische spullen, zo kocht ik toevallig bij een budgetshop bij ons de buurt twee kommen voor een derde van de prijs, ook leuk. Je kunt het eigenlijk zo duur maken als je zelf wilt, Lacoste heeft prachtige hoodies van Parijs 1924 voor 190 euro en in de winkel daarnaast koop ik er eentje van 2024 voor 27 euro. Andere kwaliteit maar ook prima en een leuk aandenken. 

De afgelopen dagen wandelden we ook door de buurt. We drinken thee in de binnentuin van de Grote Moskee, bezoeken de Basilique van Saint Germain en genieten van het ‘gewone’ Parijse straatbeeld. Natuurlijk afgewisseld met sport kijken in café’s en andere olympische dingen die we onderweg tegenkomen. 

Vandaag en morgen staan dus in het teken van de hockeyfinales. Toch echt geweldig om live mee te maken, daar kon ik als kind alleen maar van dromen! En natuurlijk Femke op tv.

A demain!