Lieve Joop, 

Tsja, waar zullen we beginnen… Eigenlijk is het dagboek nu al compleet vanwege onze korte ontmoeting in het TeamNL-huis vandaag, waar u met een heleboel andere olympisch kampioenen ineens aan mij voorbij liep. En daarna ga ik door naar de tijdrit van het wielrennen, toepasselijker wordt het niet! 

De regen komt met bakken uit de hemel vandaag, maar dat mag de pret niet drukken. Langs het parcours van de tijdrit bij Place de la Bastille staan al heel veel mensen, bijna allemaal in poncho of met paraplu maar ook veel gekleurd gekleed en met vlaggen. Ik vind een plekje naast een wielerfan uit Malta met Mathieu van der Poel als achtergrond op zijn telefoon, dus genoeg gespreksstof om het uur wachten voor het begin mee te vullen. 

Spekglad 

Ik heb voor Place de la Bastille gekozen omdat de rensters daar twee keer voorbij komen en flink moeten afremmen vanwege de bochten. Een mooie plek dus om het allemaal van dichtbij te zien, met vele anderen die zich dit gratis toegankelijke evenement van de Spelen niet laten ontnemen. Hoewel veel duur is, zijn er ook best veel onderdelen die je gewoon gratis en zonder kaartje kunt bekijken.

Het wegdek is wel spekglad door de regen die letterlijk door de goten stroomt dus er wordt veel gevallen, maar niet voor onze neus gelukkig. Samen met vele andere fans uit veel verschillende landen zie ik wel bebloede of beschadigde rensters voorbij komen. Ook veel Belgen, voor Lotte Kopecky en later Remco Evenepoel bij de mannen. De stemming zit er lekker in, de rensters kunnen allemaal op hartstochtelijke aanmoedigingen rekenen en de Françaises worden nog net iets harder toegeschreeuwd- en gezongen. 

Voor de Nederlandse vrouwen zit een medaille er helaas niet in, Demi Vollering wordt vijfde en Ellen van Dijk dertiende. Waarschijnlijk toch wel erg gehinderd door haar gebroken enkel van zeven weken geleden, maar ze haalt wel alles uit de kast en vlak voor mijn neus nog een andere renster in. Als alle rensters twee maal voorbij gekomen zijn, is het afwachten wie er gaat winnen. Het blijkt de Australische Grace Brown te zijn. Tijd om afscheid te nemen van mijn Maltese maatje en nat geregend huiswaarts te gaan. De mannen laat ik verder even voor wat ze zijn en zie ik op tv. 

Hup Demi!

De dag dus begonnen in het TeamNL Huis dat geen Holland Heineken Huis meer heet. Verder is het concept redelijk hetzelfde gebleven en ze tappen het ook nog gewoon. Verder is het allemaal vrij commercieel en duur. Het kaartje kost 30 euro voor de hele dag, bij een huldiging is dat natuurlijk echt wel gaaf maar die garantie heb je niet. Nu is het in de regen allemaal wat treurig, en qua eten en drinken vooral (fris)drank en snacks. Of een jus d’orange voor 7,50. Al maakt de foto met Joop natuurlijk alles goed, en wel even hockey kunnen kijken waar fanatiek wordt gejuicht voor de Nederlandse goals. De ligging is mooi in een groot Parc de Nations bij Parc de la Vilette met andere landenhuizen en een heel groot Frans terrein. 

Gezellige gesprekken

De openingsceremonie heb ik gisteren gekeken in de Ierse pub om de hoek. Het is gezellig vol met mooie grote schermen om het goed te kunnen zien. En mensen overal vandaan: er wordt meegezongen met de Marseillaise, heel hard gejuicht voor de boot van Canada, en Ierland natuurlijk. Gezellige gesprekken aan de bar met een Brit en een Italiaan. Plus deskundig commentaar van een Parijzenaar die alle plekken natuurlijk meteen herkent en leuke achtergrondinformatie heeft. En later schuift ook nog een zangeres aan die alle artiesten kent, een zelfs persoonlijk. 

Even heb ik wel spijt dat ik toch geen kaartje had en dat het zo dichtbij is, maar als het begint te regenen vind ik het eigenlijk ook wel prima. Het is een prachtige show die eigenlijk ook beter op televisie te volgen is omdat het op zoveel locaties is. Echt spectaculair, wat natuurlijk niet voor niets een Frans woord is. Ik kijk het nog wel een keer terug om het allemaal goed te zien en te horen, maar het was zeker gezellig en een mooi begin: de Spelen zijn echt begonnen!

De Fransen laten zien dat dansen in de regen ook een kunst kan zijn

Net voor het einde ga ik naar huis om het slot te kijken, in de hoop wat van het vuurwerk te zien vanaf mijn balkon. Dat valt op de lichtstralen van de Eiffeltoren die wel spectaculairder zijn dan anders een beetje tegen, maar toch ook wel bijzonder zo dichtbij te zijn. Jammer van de regen, maar de Fransen laten zien dat dansen in de regen ook een kunst kan zijn. Ook wel weer symbolisch misschien. En dus geen vuurwerk, wat ergens ook wel weer goed is. 

De vlam, of eigenlijk luchtballon, wordt aangestoken door atlete Marie-José Pérec en judoka Teddy Riner. Niet heel verrassend maar een mooie keus, ik wou dat ik er geld op had ingezet haha. En ook schitterend dat ze het niet alleen bij de eigen sterren houden en bijvoorbeeld ook Rafael Nadal een rol heeft. Natuurlijk ook echt een koning van Parijs. Afgesloten met het schitterende lied van Edith Piaf gezongen door Céline Dion vanaf de Eiffeltoren, echt kippenvel. 

Wijnstokken

De dag van de openingsceremonie verder gebruikt om de buurt een beetje te verkennen. In de Arènes de Lutèce hebben ze een groot scherm staan met strandstoelen en sportieve spelletjes voor kinderen. Dit is een oud Romeins theater en een van de oudste plekken van Parijs. Grotendeels verloren gegaan en herbouwd, maar toch. Inclusief wat wijnstokken, want we zijn natuurlijk wel in Frankrijk. 

Het is allemaal erg leuk en olympisch aangekleed, en de catering wordt verzorgd door lokale mensen. Dus gelukkig geen officieel sponsorvoer en drank, maar wel ter plekke gemaakte croque monsieurs, wijn en geen bier. Ik raak hier aan de praat met een Nederlandse vrouw en een Brit. Al die ontmoetingen zijn toch altijd erg leuk aan de Olympische Spelen, je maakt makkelijk een praatje. De Brit blijkt ook van wielrennen te houden én FC Utrecht te kennen. Zijn favoriet voor de wegwedstrijd is Tom Pidcock, de mijne natuurlijk Mathieu van der Poel. Hij blijft daar de rest van de dag zitten om de ceremonie te kijken en te picknicken. 

Ik loop na de erg lekkere koffie van twee euro toch maar verder richting de Notre Dame. Dichterbij kun je niet komen vanwege de afgesloten zone voor de openingsceremonie. Serieus nog nooit zoveel politie en militairen bij elkaar gezien, Parijs lijkt wel een vesting. De Boulevard Saint-Germain is een soort cordon van politiebusjes en militaire voertuigen.

Ook tijdens het uurtje in de arena patrouilleren continue zwaarbewapende militairen, al lijken dat ook deels jonge rekruten in opleiding. Het went wel en het is ook begrijpelijk natuurlijk, al hebben ze wel een grimmigere uitstraling dan destijds in Londen en de openingsceremonie op de Seine is een gigantische onderneming. 

Ik ga op jacht naar olympische postzegels maar die zijn overal op en twee postkantoren later worden toch maar zegels met Charles Aznavour voor de olympische kaarten. Hij werd honderd jaar geleden geboren, in 1924 het jaar dat de laatste Spelen in Parijs werden gehouden dus toch een heel klein olympisch tintje. En natuurlijk wel voor de bijl gegaan met een speciale collectors editie van de olympische postzegels, die waren er nog wel. 

Via het Pantheon, waar helaas een rij staat, loop ik naar de Jardin de Luxembourg. Na een zelf meegebrachte lunch aan het water in de karakteristieke stoelen wandel ik via de Rue Mouffetard weer naar huis. Je ziet overal op straat wel olympische dingen, maar op sommige plekken lijkt alles ook gewoon zijn normale Parijse gang te gaan, wat ook weer mooi is. 

Morgen gaan we naar tennis op Roland Garros, erg veel zin in en benieuwd wie gaan zien. Dat weten we later vanavond, en ondertussen zit ik nog een beetje na te gloeien van deze toch wel hele bijzonderen dag!

A demain!