Lieve Joop,

De gouden medailles blijven binnenstromen de afgelopen dagen. Dan denk je met het dubbele hockeygoud al iets unieks mee te maken, maar moet de marathon nog komen. Wat een slotakkoord van Sifan Hassan! Misschien brengen we wel geluk, want ook de waterpolovrouwen pakken brons met een goal in de slotseconde. Het houdt niet op maar misschien is het gezondheidstechnisch beter dat de Spelen bijna afgelopen zijn, het was zo gaaf maar soms gewoon bijna ook te spannend en enerverend. 

In alle vroegte gaan we op zondag naar Esplanade des Invalides waar ook het boogschieten was. Nu hebben ze er een finishstraat van de marathon van gemaakt. We hebben staanplaatsen, de goedkoopste kaarten van de hele Spelen die misschien wel het meest waardevol blijken. We staan direct aan het parcours en zien op het grote scherm hoe de dames lopen. 

Tussendoor speelt er een bandje op rolschaatsen, waarvan twee allerlei kunstjes uithalen, superleuk. Wat gaat het snel en we zien Sifan Hassan zwoegen op de heuvels buiten Parijs, maar ze blijft erbij en vlak voor Invalides versnelt ze. Het geluid zwelt aan en in een tweestrijd verschijnen ze in ons gezichtsveld. Sifan loopt al voorop, kijkt nog een keer om naar haar concurrente uit Ethiopië en gaat als eerste over de finish.

Waanzinnig, in een nieuw olympisch record ook nog. Ondanks dat het bloedheet is, krijg ik het er koud van. Als eerste vrouw wint ze medailles op de 5000 en 10.000 meter én de marathon op dezelfde Olympische Spelen, na Emil Zátopek die in 1952 alle afstanden won. 

Het stadion ontploft en Sifan loopt met de Nederlandse vlag. Daarna druppelen de andere atletes een voor in binnen en krijgen allemaal applaus. Veel mensen blijven tot de laatste loopster binnen is, al duurt het dit keer wel heel lang. Een atlete uit Buthan komt anderhalf uur na Hassan over de streep nadat ze de laatste kilometers grotendeels lopend heeft afgelegd. Mooi om te zien is dat veel mensen met haar mee lopen naast de hekken. Met topsport heeft het niet veel meer te maken, maar misschien toch ook wel de olympische gedachte. 

Bloedstollend

Vroeger knipte ik foto’s uit de krant van olympische hockeyfinales en plakte die in een schrift, nu was ik er twee dagen achter elkaar gewoon live bij! Het blijft bijzonder en het werden ook nog eens bloedstollende en historische wedstrijden. Nooit won Nederland zowel bij de vrouwen als de mannen goud op de Olympische Spelen. En het was een verrassing want de vrouwen waren misschien wel favoriet, de mannen allerminst. 

De finale van de hockeyvrouwen tegen China wordt onverwacht billen knijpen, in een bombol oranje stadion waar ik ook bekenden tegenkom, onder wie oud-teamgenoot Nicole. In die zin is hockey een kleine wereld, maar er zijn ook nog best wat Chinese vlaggen, Britten, Duitsers en Argentijnen die de wedstrijd om het brons hebben gewonnen. 

Voor het begin van de wedstrijd worden we getrakteerd op een enorme regenbui en kunnen de poncho’s nog één keer uit de tas. Het stadion heeft maar aan een kant een overkapping en er is verder weinig plaats om te schuilen. Het is wel voor te stellen dat ze vorige week een wedstrijd zonder publiek moesten spelen vanwege verwacht noodweer. Je kunt daar in Colombes eigenlijk nergens heen om te schuilen, maar het was wel sneu dat er achteraf geen druppel viel. 

Nog wel winnen

Vooraf werd het Nederlands vrouwenhockeyteam gezien als de ‘meest zekere medaille van Nederland’ maar ik vind dat altijd gevaarlijk. Natuurlijk moet je iedere finale eerst nog wel winnen, en China dat in de poulefase nog makkelijk was verslagen, is verrassend sterk. Pikant detail is dat ze worden gecoacht door de voormalige Nederlandse bondscoach Alyson Annan, en ze heeft een goed tactisch plan neergezet. 

China zet heel veel druk waar Nederland moeilijk doorheen komt en scoort tot overmaat van ramp ook nog de 1-0. Veel kleine foutjes en ongelukkige momenten bij Nederland maken het een lastige pot. Als ze een strafcorner krijgen, wordt die succesvol door China aangevochten en een in eerste instantie strafbal blijkt toch een strafcorner die er ook niet in gaat, Matla schiet op de paal. Een ietwat gelukkige strafcorner van Yibbi Jansen in het vierde kwart zorgt uiteindelijk wel voor de gelijkmaker, en Oranje gaat aangevuurd door het publiek er vol voor de wedstrijd nog in de officiële speeltijd te beslissen. Dat lukt niet en het worden weer shoot-outs.

Ook bij de vrouwen is de Nederlandse keepster de held. Anne Veenendaal die ook vaak reserve was, straalt vanaf de eerste shoot-out onoverwinnelijkheid uit. De Nederlandse speelsters maken ook geen fout, alleen scoort Freeke Moes net buiten de acht seconden. Veenendaal stopt drie Chinese shoot-outs en maakt de Nederlandse hockeysters opnieuw olympisch kampioen. 

Applaus

Het publiek is uitzinnig en de huldiging wordt een feestje. Mooi om te zien is hoe vriendschappelijk de drie teams die de medailles verdelen met elkaar omgaan en na de prijsuitreiking een gezamenlijke teamfoto maken. Bij de mannen was het gisteren toch wat minder gezellig aan het einde. Het Chinese team maakt ook na de wedstrijd al een ereronde en krijgt van iedereen groot applaus. 

Bij de uitgang van het stadion worden we weer uitgezwaaid door dansende vrijwilligers, inclusief het feestnummer met de megafoon in de zwembadstoel die dat iedere dag doet. De meeste inwoners van Colombes zijn ook nog niet naar bed en kinderen zijn opgebleven om iedereen vanaf de balkons van de flats bij het stadion uit te zwaaien. 

Erg leuk om te zien, het is een feestje op straat en uit de speakers van het gendarmebusje klinkt ‘van links naar rechts’. Zelfs de politie is uitgelaten en misschien ook opgelucht dat het allemaal zo goed is gegaan. Het buurtsupertje draait nog maar eens een Nederlands hitje, ze zullen het nog missen. Of misschien ook wel blij zijn dat na twee weken de zomerrust weerkeert in het voorstadje. 

Zwemmen in de Seine

Voor het hockey gaan we naar de Seine om te zwemmen in het Bassin de la Vilettes. Toch een soort gezwommen in de Seine, of meer erop eigenlijk. Het zijn baden in de rivier waar ze een strandje bij hebben gemaakt. De toegang is gratis en het personeel super aardig. Het water is een beetje troebel maar wel schoon en niet koud. We voelen ons toch een heel klein beetje Sharon van Rouwendaal, grappig om gedaan te hebben en verfrissend. We wandelen ook nog een stukje langs het Canal Saint Martin, waar ook mooie kunstwerken staan van sportende figuren. Dat de hockeyster de stick verkeerd om houdt, is een detail. 

Extreem spannend

Wel een lekkere manier om even bij te komen van de avond ervoor want de mannenfinale bij het hockey is extreem spannend. Het stadion is deels oranje gekleurd maar er zijn ook heel veel Duitsers. Vooral bij de cafétjes op weg naar het stadion is het heel veel wit, zwart, geel en rood en heel veel bier dat in de stadions niet te krijgen is. 

Vooraf maken we een praatje met twee Belgische fans die duidelijk een andere finale hadden verwacht. Het Franse dweilorkest dat rond het veld loopt, heeft zowel van links naar rechts als 99 luftballons ingestudeerd. De eerste drie kwarten is het vooral een schaakwedstrijd met weinig kansen maar wel veel dreiging en spanning. 

Nadat een van de sproeiers per ongeluk is aan gegaan, ontbrandt de wedstrijd. Nederland komt op 1-0 na een bal die doorschiet in de Duitse verdediging. Bijen en Brinkman staan ineens vrij voor de goal en captain Brinkman maakt het af. Het stadion ontploft en ik heb kippenvel, ze juichen in onze hoek van het stadion. Nederland krijgt nog meer kansen maar Duitsland maakt toch weer gelijk via een eigenlijk mislukte strafcorner. 

Shoot-outs

De finale wordt beslist met shoot-outs en de Nederlandse keeper Pirmin Blaak is de held. De Duitsers scoren er maar eentje en Duco Telgenkamp kan het beslissen. Dat doet hij uiterst koelbloedig maar laat zich daarna niet van zijn beste kant zien. Hij maakt een gebaar naar de Duitse keeper, adrenaline en spanning waarschijnlijk. De Duitse doelman had zich ervoor ook laten gelden, maar als je het mij vraagt: neem wraak met de zege en verder niet. 

Toch mag dit de bijzondere overwinning van de Nederlandse mannen niet teveel overschaduwen. De rest van het team heeft er niets mee te maken en al helemaal doelman Blaak niet, de man of the match. De tranen van bondscoach Jeroen Delmee maken het verhaal compleet. Hij stond zelf nog op het veld in Sydney 24 jaar geleden toen Nederland voor het laatst olympisch goud won. 

Bronzen finale

Zaterdag gaan we naar waterpolo, de bronzenfinale, we hadden eigenlijk kaarten voor de gouden finale maar die konden we gelukkig inruilen. De Verenigde Staten is de tegenstander en die beginnen goed, met een geweldige keepster die bijna alles eruit houdt. Nederland kijkt net als in de halve finales tegen een flinke achterstand aan, maar komt ook nu weer terug. 

In de La Defense Arena waar ook het zwemmen was, zie ik met oud-collega Denise hoe Nederland in de allerlaatste seconde het winnende doelpunt maakt en brons wint, ongelooflijk. Waterpolo is een erg spectaculaire sport die ook in het stadion goed te volgen is. Met in dit geval een geweldig einde. De Nederlandse dames liepen de finale via penalty’s mis en dan voelt dit toch als het hoogst haalbare.

Daarna bezoeken we nog de megastore op de Champs Elysees, er is een flinke rij maar het loopt ook best goed door. En eenmaal binnen word je toch erg hebberig, al had ik al de nodige dingen gekocht afgelopen weken. Het is een bijzonder fenomeen maar ook gewoon erg leuk aandenkens te scoren aan tweeënhalve bijzondere weken om na te genieten.

Daarna kijken we volleybal en voetbal in een sportcafé met heel veel Amerikanen en een super gezellige Braziliaan. We doen contacten op voor over vier jaar in Los Angeles. Het gaat duur worden, maar waarschijnlijk gaan ook daar veel mensen de stad uit en hun huis verhuren net als nu zeggen ze, laten we het hopen. 

Vanavond nog naar de sluitingsceremonie om het af te maken, Sifan Hassan krijgt dan haar gouden medaille. Het perfecte einde van geweldige weken in Parijs, bijna niet te geloven. 

Dank voor het volgen en alle leuke reacties! Ik ga het even laten bezinken en kom nog terug met een terugblik.