Het scheelde weinig of niet Frankrijk maar Ierland had zich geplaatst voor het komende WK voetbal in Zuid-Afrika. Een overduidelijke handsbal van aanvoerder Thierry Henry stelt William Gallas in staat om de Fransen naar de eindronde te koppen. De Ieren tekenen nog protest aan, maar de FIFA wil er niet aan. Het is niet de eerste keer in de voetbalgeschiedenis dat een videoscheidsrechter uitsluitsel had kunnen geven. Het is niet voor het eerst in de loopbaan van de Ierse bondscoach Trapattoni dat een ploeg onder zijn leiding slachtoffer is van een arbitrale dwaling. We zien hem later in dit verhaal nog een keer terug.
De winnende goal van Geoff Hurst voor Engeland in de WK-finale van 1966 tegen West-Duitsland is misschien wel het meest omstreden doelpunt ooit. Op Wembley staan destijds nog niet zoveel camera’s opgesteld rond het veld als tegenwoordig, en op de beelden is niet duidelijk te zien of de bal over de lijn is. De West-Duitse spelers protesteren hevig, maar de scheidsrechter is onverbiddelijk en kent het doelpunt toe. We zullen misschien wel nooit weten of dat terecht is. Sluitend bewijs is er niet en dat zal er, ondanks de voor die tijd mooie kleurenbeelden, waarschijnlijk ook nooit meer komen.
Voor de één de hand van god, voor de ander (vooral Engelse supporters) de grootste arbitrale blunder ooit. In de kwartfinale van het WK in 1986 tussen Engeland en Argentinië springt Diego Maradona naar de bal en slaat deze met de linker hand in de het doel achter keeper Peter Shilton. De Nederlandse commentator Theo Reitsma ziet het meteen, net als de rest van de wereld in de herhaling. Scheidsrechter Ali Bennaceur uit Tunesië en zijn grensrechter is het ontgaan en dat blijft ze hun leven lang achtervolgen.
Later in dezelfde wedstrijd laat Pluisje zien dat hij eigenlijk geen hands nodig heeft, door na een indrukwekkende solo de wedstrijd te beslissen. Hij passeert vijf Engelse spelers en steekt het halve veld over. Minder bekend is de verdedigende hand van god vier jaar later op het WK in Italië. Maradona voorkomt op de doellijn met zijn rechter hand een doelpunt van de Sovjet-Unie. Ga naar de vijfde minuut in het filmpje om de handsbal te zien, waar de commentator overigens geen moment aandacht voor heeft.
Maradona’s landgenoot Lionel Messi doet de truc vijftien jaar later voor zijn club FC Barcelona nog eens dunnetjes over.
Het vervelende van dit soort incidenten is dat het de dagen erna breed wordt uitgemeten in de media en ook de glans wegneemt van de overwinning van de tegenstander. De onterechte uitslag wordt wel opgenomen in de karakteristieken en als de storm is geluwd, weet een paar jaar later bijna niemand het meer. Dan kunnen de supporters een inzamelingsactie houden om een replica van de beker te kopen zoals bij FC Utrecht in 2002, maar het is niet hetzelfde. Want Wamberto stond hoe dan ook in buitenspelpositie toen hij de late gelijkmaker scoorde in de bekerfinale tegen FC Utrecht.
Natuurlijk kunnen goals ook onterecht worden afgekeurd. De gevolgen daarvan zijn minstens zo groot. Alle sympathie ten spijt, het is toch op zijn minst omstreden dat Zuid-Korea het in 2002 schopt tot de halve finale van het WK. Zowel tegen Italië in de achtste finale als in de kwartfinale tegen Spanje worden meerdere zuivere doelpunten van de tegenstander afgekeurd (waaronder een golden goal van Tomassi). Tegenstanders worden strafschoppen onthouden en er zijn onverdiende rode kaarten uitgedeeld. De Italiaanse bondscoach Giovanni Trapattoni is witheet en daar kan iedereen zich ook dit keer wel wat bij voorstellen. Er gaat zoveel mis dat er op YouTube zelfs een compilatie van te vinden is.
Je zou zeggen dat de genoemde voorbeelden voldoende bewijs moeten vormen om net zoals bij sporten als ijshockey, American football, tennis en hockey een videoscheidsrechter in te stellen bij het voetbal. De FIFA wil daar onder leiding van Sepp Blatter nog steeds niet aan. Wat moet er nog gebeuren om dit ouderwetse bolwerk van de grootste sport ter wereld, waar miljarden in omgaan, zover te krijgen? Best wel hypocriet om zo te pronken met Fair Play.