Lieve Joop, 

Het nieuws van de dag is natuurlijk dat er toch gezwommen is in de Seine! Niet door ons, maar op weg naar het boogschieten bij Invalides zien we wel een glimp van de triatlon bij de mannen bij Pont Alexander III, de vrouwen zijn dan al geweest. Wij zijn dan al de controle voor het boogschieten voorbij en hebben daardoor een wat hoger vrij zicht op het fietsonderdeel, leuke bonus om nog even mee te nemen! Tijd om even terug te blikken op de afgelopen dagen.

Het boogschieten wordt gehouden in de tuin van de Dome des Invalides, waar Napoleon begraven ligt. De baan is prachtig aangelegd met ook zicht op de Eiffeltoren en in de verte het Grand Palais. Er ligt ook nog een enorme oefenbaan achter en het publiek kan zelf met deskundige begeleiding ook een poging wagen, erg leuk. Boogschieten oogt klassiek en het is best spannend om naar de kijken, Napoleon had het waarschijnlijk ook kunnen waarderen. 

Je kunt de pijl net met het blote oog volgen als hij de boog verlaat en zeventig meter verder in het blazoen terecht komt. Het is eigenlijk een soort darten qua spanningsboog, maar dan met grotendeels atletische sporters en doordat ze om de beurt schieten, gaat het best snel. Na drie beurten halen de coaches de pijlen uit de blazoenen en controleren de scores nog een keer. Bij twijfel komt er een scheidsrechter bij en het voelt allemaal erg eerlijk en sportief.

We zien zien de achttienjarige Nederlandse Quinty Roeffen verrassend winnen van een veel hoger geplaatste Oostenrijkse, en later zien we haar nog een keer in actie maar komt ze helaas net te kort. Het is wel bloedheet: 35 graden en vol in de zon. Gelukkig zijn hier overal waterpunten ter verkoeling en is het is hier allemaal erg goed geregeld en gezellig vol, maar geen mega lange rijen. 

In dit deel van de stad is het wel veel drukker omdat er veel wedstrijdlocaties bij elkaar liggen, we lopen langs de Seine en horen het gejuich opstijgen van de tribunes bij de streetsporten op Place de la Concorde. In de Seine zijn nog de enorme portretten van de openingsceremonie te zien en veel tribunes staan er nog. We wandelen verder naar de Jardin des Tuileries en zien de olympische vlam in de vorm van een luchtballon. ’s Avonds oogt het waarschijnlijk spectaculairder, maar het olympische vuur heeft voor mij toch altijd iets magisch. 

Op de Boulevard Saint Germain zoeken we een restaurantje op om wat te eten en zien we sport op tv. De Fransen zenden natuurlijk vooral hun landgenoten uit, maar bij de bakker beneden in de etalage staat 3×3 basketbal aan met Nederland, ook een grappig gezicht. Als wij even blijven staan kijken, sluiten er nog andere mensen aan, die vervolgens toch de winkel in gaan. In onze buurt merk je op deze manier toch dat de Spelen bezig zijn, al gaat het gewone leven verder zijn gang.  

Rugbygek

Op maandag waren we voor rugby bij de vrouwen naar het Stade de France in Saint Denis, het nationale stadion van Frankrijk met meer dan 80.000 plaatsen. In Rio zag ik de sport ook al, maar dat was in een klein tijdelijk stadionnetje, dit is andere koek. De Fransen zijn echt rugbygek en les Blues worden hartstochtelijk aangemoedigd, maar ook van de andere grote landen als Verenigde Staten en in mindere mate Canada en Australië zijn veel fans aanwezig. 

Sevens is een snelle versie rugby met zeven spelers in elk team die twee keer zeven minuten spelen. Daardoor is er veel ruimte op het veld, gaat het snel en de sport spectaculair om naar te kijken. Er worden dan ook veel try’s, of essay in het Frans, gemaakt die regelmatig worden gecheckt door een videoscheidsrechter. Dat gaat in tegenstelling tot bij voetbal meestal snel en de uitkomst is met luide stem in het hele stadion de horen.

Ondanks de hitte zijn de tribunes door de constructie grotendeels in de schaduw, heel fijn bij deze tropische temperaturen. Het stadion is mooi aangekleed met de olympische kleuren en de atletiekbaan nog afgedekt. Tussendoor vermaak van de dj en frans dweilorkest. De finale gaat uiteindelijk tussen Canada en Nieuw-Zeeland en de Blacks Ferns krijgen net als in Tokio de gouden medailles omgehangen.

Vrijwel iedereen blijft zitten tot de finale, ook als de Fransen eruit liggen. De teams die al uitgeschakeld zijn maken bijna allemaal een soort ereronde door het stadion, het doet een beetje denken aan de meerkamp bij de atletiek. Na de medailleceremonie gaan we richting station in een enorme mensenmassa, maar het is allemaal efficiënt geregeld en zo komen we toch nog relatief snel thuis na een lange rugbydag. Het is duidelijk dat ze hier vaker grote sportevenementen houden als WK-finales en Six Nations Rugby. 

Saint Denis

Voor het rugby bezoeken we de baslique van Saint Denis, genoemd naar de eerste bisschop van Parijs, die naar goed Frans gebruik werd onthoofd en met dat hoofd onder zijn arm van Montmartre naar deze plek liep. Sinds de twaalfde eeuw staat er een hele oude kerk met heel veel koningsgraven, die tijdens de Franse revolutie weer deels werd vernield. Het is er nu vooral ook lekker koel, want buiten is het 35 graden en er is prachtig glas-in-lood. Om het toch een beetje olympisch te maken, hebben ze wel een erepodium voor de kerk gezet.

Maandag hielden we na het lange tennisavontuur een soort rustdag met een wandeling door de buurt. Bij het arrondissementskantoor op Place d’Italie staan de olympische ringen en verder leuke straatjes en onbekende plekken gezien met heel veel street art, een zwembad ontdekt en sport gekeken in een café en later in de Ierse pub van de opening. Ook dat hoort bij de Spelen, heerlijk. 

Morgen gaan we naar beachvolleybal in het stadion aan de voet van de Eiffeltoren, heel erg benieuwd!